مردی که به محل فاجعه برگشت کادو دونی: اگر دنیای محمدعلی علومی عوض نمی شد، امروز 63 ساله می شد. به گزارش کادو دونی به نقل از ایسنا، محمدعلی علومی اگر ۱۶ اردیبهشت سال قبل (۱۴۰۳) رخت از دنیا نمی بست، امروز ۶۳ ساله می شد. او که در کارنامه خود رمان های «سوگ مغان»، «آذرستان»، «ظلمات»، «اندوهگرد»، «پریباد»، «داستان های غریب مردمان عادی»، «هزار و یک شب نو»، «خانه کوچک» و «عطای پهلوان » را دارد، متولد ۱۶ فروردین سال ۱۳۴۱ بود. در سال ۱۳۵۸ و در ۱۸ سالگی وارد تهران شد و در فضای دانشگاه تهران و دانشکده علوم سیاسی حضور یافت. رمان «آذرستان» این نویسنده در سال ۷۷ کتاب برگزیده سال از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی وقت و رمان طنز «شاهنشاه در کوچه دلگشا» برنده ۳۰ سال رمان طنز ایران شد. علومی که تلخی زلزله بم را چشیده بود، سال ها ننوشت؛ «بعد از زلزله بم، مدتی چیزی نمی نوشتم و این ننوشته ها روی هم جمع شد که همین مورد سبب شد در یک سال چند رمان متفاوت نوشته و جمع بندی شود که به صورتی همه این کتاب ها را تحت تأثیر زلزله بم نگارش کرده ام.» منظورش کتاب های «ظلمات»، «پریباد» و «در سوگ مغان» بود. البته در سالیان اخیر هم کم می نوشت و می اظهار داشت: «دورخیز می کنم که بنویسم اما تا می خواهم شروع کنم دستم به قلم نمی رود.» او در حوزه طنز کتاب های بسیاری نوشته بود؛ «شاهنشاه در کوچه دلگشا»، «بررسی انواع طنز در خارستان اثر حکیم قاسمی کرمانی»، «طنز و شیوه های داستانی در بوستان»، «انواع طنز در گلستان سعدی» و «طنز در دوره پهلوی با نقد و بررسی آثار طنزنویسان آن زمان»، ««وقایع نگاری بن لادن یا تاریخ عالم آرای طالبان» و «جناب آقای دیو». اما در سالیان اخیر می اظهار داشت: «سختی های زندگی آن قدر زیاد است که طنز هم دیگر جواب نمی دهد و به سختی کسی بتواند بخندد.» هرچند اظهار داشته بود: «ما طنز را نمی شناسیم، بدین سبب جک های اینترنتی و پیامک های جک غیراخلاقی را به حساب طنز می بینیم و آثار هستی شناسانه را که طنز هستند، طنز محسوب نمی نماییم. این نگاه عامه مردم ما به طنز است.» او معتقد بود: «طنز با ممیزی جور درنمی آید و یک طنزنویس نمی تواند در وضعیت ممیزی کار کند؛ در دوره هایی که محدودیت و ممنوعیت نبود طنزنویسی و طنزنویسان دارای قدرت شدند. در وضعیت فعلی و گرانی و تورم زیاد، شور و نشاطی برای طنزنویسان نمی ماند. درصد زیادی از مردم گرفتار افسردگی شده اند و نمی دانم آیا می خواهند فکری برای این مساله داشته باشند یا نه؟ می دانم افسردگی به حد خطرناکی رسیده و حتی از حد خطرناک هم گذشته است.» اسماعیل امینی، شاعر، طنزپرداز و استاد دانشگاه یکی از خاصیت های طنزهای علومی را زبان پخته آنها خوانده و گفته است: «کتاب های علومی خواندنی است، بااینکه علومی از جریان های رایج طنزنویسی امروز تبعیت نمی کرد و با روش خود می نوشت. از جانب دیگر علومی نسبت به ادبیات جهان هم اشراف و آشنایی کامل داشت، ادبیات جهان را خیلی خوب مطالعه کرده و از آن غافل نبود و می دانست که در کشورهای دیگر در عرصه قصه نویسی و طنز چه می گذرد.» علی اصغر شیرزادی، داستان نویس و منتقد ادبی در زمان حیات محمدعلی علومی، درباره ی او اظهار داشته بود: «محمدعلی علومی نه از دیدگاه من و نه با پسند ادبی من بلکه از دیدگاه وسیع تری و متکی بر شناخت نسبی که از کارهای او دارم، نویسنده ای یکه و یگانه است. او به هیچ وجه اهل روابط عمومی نبوده و نیست و وارد هیچ گروه ادبی مشخصی نشده است؛ آنهایی که مدعی کارهای مدرن و احتمالاً پسامدرن هستند، مدتی دور هم جمع شده و بعد پراکنده می شدند.» او تاکید کرده بود: «محمدعلی علومی شبیه هیچ داستان نویسی نیست، خویشتن خویش است. می شود گفت عیاری و رندی نجیبانه ای دارد، ذهنیت و تخیل نیرومند و رهایی اش در کار که به نظرم اعجاب انگیز است و هیچ پیش زمینه و حرکت از پیش اندیشیده شده ای ندارد، اینکه بصورت مکانیستی کارها را پیش ببرد. علومی نویسنده ای است که در کار بسیار بسیار خنده های معصومانه و کودکانه و گریه های لرزآور مردانه ای دارد.» اسماعیل امینی نیز درباره ی او گفته است: «علومی از نظر جهان نگری و نوع نگاه به موضوعات استقلال داشت. او جهان نگری خودرا به همه چیزهایی که رایج است و طرفدار دارد، ترجیح می داد و شاید به این علت بوده که هیجانات روزمره در کار آقای علومی بازتابی نداشت. در نوشتن هم آن چه را برای خودش تکیه گاه اندیشه حساب می شد، ترجیح می داد.» علومی چندسالی بود به «بم» زادگاه خود بازگشته بود و به تنهایی زندگی می کرد و شانزدهم اردیبهشت در این شهر از دنیا رفت. وی در آخرین گفت وگویش با ایسنا اظهار داشته بود: «در جامعه ادبی مان سبک داستان نویسی نداریم و کسی که سبک دارد، گرفتار تفرد روان می شود که خیلی هم دردناک است برای اینکه از هیچ طرف حمایت نمی گردد، این نویسنده نه حاضر می شود ادبیات دستوری را به کار برد و نه ادبیات تقلیدی برایش جالب توجه است، بدین سبب گرفتار تفرد روانی می شود. بهتر است واضح بگویم خودم واقعا نه ادبیات ژدانفی و دستوری را قبول می کنم و نه ادبیات تقلیدی را، ولی خب فردیتی که آدم پیدا می کند تحملش سخت می شود، خیلی سخت. آدم خوشحال می شود در جامعه ادبی باشد اما وقتی می گویند نویسنده قرن نوزدهمی هستی، پست مدرن نیستی، نویسنده نیستی، آدم ترجیح می دهد تنها شود که این تنهایی، تنهایی خوشحال کننده ای نیست بلکه سخت و دردناک است.» منبع: kadodooni.ir 1404/01/17 12:29:18 5.0 / 5 15 تگهای خبر: ادبیات , تولد , رمان , فرهنگ این مطلب کادودونی را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط عیادت پزشکیان از مجتبی رحماندوست نخستین کتاب شاعر، شناسنامه ادبی آن فرد می شود نادر ابراهیمی، مردی در پیوند ابدی با وطن هانس کریستین اندرسن، پدر ادبیات کودک جهان نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۱ بعلاوه ۴