با غواصان كربلای چهار۱، ۳
برگشت ندارید یا شهید می شوید یا اسیر!
به گزارش کادو دونی، شما می روید! یک درصد احتمال دارد به خط دشمن برسید. برگشتی ندارید یا شهید می شوید یا اسیر. اگر یک درصد احتمال دادید به خط دشمن رسیده اید معبر را باز کنید و پشت دشمن بنشینید. بعد بی سیم بزنید!
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ صادق وفایی: کربلای ۴، عملیاتی است که لشکرها و رزمندگان استانهای مختلف کشور در آن حضور داشته اند. یکی از بخش های ویژه این عملیات، در ارتباط با یگان های غواصی آن است که از همان لشکرهای مختلف انتخاب شده و در عملیات خط شکنی کرده اند. تاکنون با کریم مطهری فرمانده گردان جعفر طیار از لشکر ۳۲ انصارالحسین و سید جعفر حسینی ودیق از غواص های گردان حضرت ولیعصر (عج) لشکر ۳۱ عاشورا گفتگو کرده ایم و این دفعه سراغ غواصی دیگر از استانی دیگر رفته ایم.
پس از گفتگو با دو غواص همدانی و تبریزی نامبرده، این دفعه نوبت غواص اصفهانی شرکت کننده در کربلای ۴ بود که پای میز گفتگو بنشیند. بدین سان در یک بعدازظهر گرم تیرماهی، میهمان غلامرضا علیزاده، از غواص های گردان یونس لشکر ۱۴ امام حسین (ع) شدیم و به خانه اش در اصفهان رفتیم.
این سرباز کهنه کار موفق شده در ۱۶ سالگی راهی جبهه شود و با حضور در عملیات های والفجر ۸ و کربلای ۳، در عملیات کربلای ۴ حضور پیدا کرده و در نهایت برای ۴ سال رخت اسارت به تن کند. علیزاده در شب عملیات کربلای ۴ فرمانده گروه ۱۶ نفره غواص های پیشتازی بود که با عبور از بین جزیره های ماهی و ام الرصاص، خویش را به ساحل جزیره بلجانیه رساندند و بنا بود با حمله از پشت به دشمن، راه را برای حمله آسان تر نیروهای خودی باز کنند. به این نیروها قبل از اعزام به خط دشمن گفته شد برگشتی نخواهند داشت و حالت های متصور برای آنها، اسارت یا شهادت است.
پیش از این، مطالب زیر در چارچوب پرونده مرور خاطرات و مصاحبه های در ارتباط با عملیات کربلای ۴ در خبرگزاری مهر انتشار یافته اند؛
* «کربلای ۴ به روایت فرمانده غواص های خط شکن / باران آتش و گرداب اروند»
* «گردان جعفر طیار چگونه خط دشمن را در کربلای ۴ شکست؟ / زبان بین المللی ترکی جان دو غواص را نجات داد!» (گفتگو با کریم مطهری فرمانده گردان غواص جعفر طیار)
* «ضیافت آتش و خون در اروند / در نقطه رهایی کربلای ۴ چه گذشت؟»
* «امشب مفقودالاثر خواهم شد / اگر تیر خوردید درد خویش را با آب بگویید!»
* «روایت بازگشت از ام الرصاص در کربلای ۴/ فرهنگ غواصی واژه اسارت ندارد» (گفتگو با سیدجعفر حسینی ودیق غواص گردان ولی عصر (عج))
* «شب کربلای ۴ به روایت غواص گردان یونس»
در ادامه، مشروح نخستین قسمت گفتگو با رزمنده جانباز، غلامرضا علیزاده و خاطراتش از یگان غواصی لشکر امام حسین (ع) و حضور در کربلای ۴ را می خوانیم؛
* جناب علیزاده شروع صحبت را اختصاص بدهیم به سید بلبلی که در شناسایی ها با سوتش...
... بله عملیات والفجر ۸ بود. این آقای سید بلبلی داستانش خیلی گتره ای است.
* گتره ای واژه اصفهانی است؟
بله. این آقا سوت می زند عین بلبل. آقای محسن رضایی و بسیاری از سردارها او را می شناسند.
* زنده است؟
بله. در شب والفجر ۸ هم با همین خصوصیت اش کار مفیدی کرد. باید یک مسیر را می رفتیم اما برخی از بچه ها ازجمله خودم مسیر را اشتباه رفتیم. ناگهان احساس کردم صدای سوت می آید. به اطرافیانم گفتم «چیزی نگویید انگار سید دارد سوت می زند!» شاید بیست سی نفر بودیم که برگشتیم سمت صدا.
* در آب بودید؟
نه. از آب درآمده و مسیری را در نخلستان می رفتیم. داشتیم به اشتباه می رفتیم توی دل عراقی ها. آن جا هنوز پاکسازی نشده بود. سر شب بود. تازه عملیات شروع شده بود. لشکری هم که کنارمان بود هنوز نیامده بود الحاق کند.
* چه لشکری بود؟
فکر کنم ۳۱ عاشورا بود؛ بچه های تبریز.
* آنها در ام الرصاص عمل می کردند.
نه. این ماجرای سید برای والفجر ۸ است.
* بله شما فاو را می گوئید. اشتباه کردم. رفتم به ماجرای کربلای ۴.
بعد، سید آغاز کرد به سوت زدن و جان ما را با سوتش نجات داد.
* از قبل طی کرده بود که اگر اشتباه رفتید سوت می زنم؟
نه. از بس سوت زده بود با این صدا آشنا بودیم. بلبل ها هم که شب نمی خوانند. به همین خاطر فهمیدیم سید است [خنده]
* به قول خودتان، در غواصی گروهی، کسی که سر ستون بود بیشتر اذیت می شد. چون باید بیشتر پا می زد. این بحث را باز می کنید؟
زمان هایی بود که در دریا تمرین غواصی می کردیم. کسانی که جلو بودند، باید بیشتر پا می زدند و کسانی که عقب بودند کمتر. چرا؟ چون یک گروهان نیرو بودیم. البته دستمان در طناب بود...
* آن حلقه ها؟
بله؛ برای اینکه پراکنده نشویم و در یک ستون برویم. نفرات جلو خیلی اذیت می شدند. گاهی برای شوخی طناب را رها می کردند و می آمدند عقب ستون. و برخی از بچه ها با جَوّ ایثار و از خودگذشتگی می رفتند سر ستون که بیشتر پا بزنند. این بود که سر ستونی ها بیشتر اذیت می شدند.
* یک نکته که کربلای ۴ دارد اینست که یک سری از غواص ها قبل از عملیات در تمرین ها شهید شدند. شما هم ظاهراً از این دوست ها و همرزم ها داشته اید. علیرضا آقاجانی فشارکی ظاهراً حین تمرین شهید شده است!
بله. جوان خیلی جسوری و به قول خودمان غُد بود. نه شنا بلد بود نه آموزش غواصی دیده بود. برادرش هم شهید شده بود. آمد گردان ما و گفت «اصلا تا حالا در آب شنا نکرده ام! شاید حداکثر در حوض خانه مان ولی می خواهم تمرین غواصی کنم.» گفتم بابا «کمی صبر کن عرقت بِچاد! بعد فرمانده گروهان به تو اجازه بدهد غواصی کنی! من که نمی توانم تو را بردارم ببرم توی آب!» ولی پیله کرد. گفت «نه من باید بروم توی آب!» خدا معاون گروهانمان را رحمت کند؛ قربانی! گفت خب ببرش!
* قدرت الله قربانی.
بله. گفت او را ببر! گفتم باشد پس خودت هم بیا!
* خودتان چه سِمتی داشتید؟
همه کاری می کردم. مسئول دسته بودم، مسئولِ قایقِ گردان بودم، مسئول لباس ها بودم و در کل، همه کاری می کردم. گردان ما خیلی نیرو داشت. ۵۰۰ نفر بودیم. من هم آچار فرانسه بودم. پتوها را جمع می کردم و می شستم. حتی نخل ها را آب می دادم؛ کاری که اصلاً وظیفه ما نبود. می رفتم لابه لای نخل ها سیگار هم می کشیدم. از این کارها هم می کردم.
این آقای فشارکی اصرار داشت حتما وارد تمرین شود. وقتی برای نخستین بار لباس غواصی پوشید، پرید توی آب. گفتم «آخر تو…» گفت «نترس! لباس پوشیده ام و نمی گذارد بروم زیر آب!» پرس و جو کرده و بلد بود. رفت توی آب و آمد بالا و گفت «من زیر آب نمی روم. می خواهم با اشنوگل بروم زیر آب.» گفتم «حالا کمی تمرین کن و شنا کن تا یاد گیری! تا ترس ات از آب بریزد.» گفت من از آب نمی ترسم. می دانید که غواص ها برای اینکه تعادل داشته باشند و زیر آب بروند، به خود وزنه می بندند. این وزنه ها را به کمرمان می بندیم. آقاجانی فشارکی دو وزنه انداخت داخل لباسش. باردیگر پرید توی آب. گفتم چه طور است؟ گفت خوب است ولی هنوز زیر آب نمی روم.
در لشکر امام حسین هم مثل لشکرهای دیگر، یگان دریایی داشتیم. چندروز بعد یکی از نیروهای یگان دریایی کنار اسکله، آب برمی داشت که دید دوپا در آب پیداست. سه روز بود از ماجرای گم شدن آقاجانی گذشته بود. آب هم در جریان بود و یک جا ثابت نمی ماند. شب ها نورافکن در قایق می گذاشتم و دنبالش می گشتیم. جنازه اش رفته بود زیر پل گیر کرده بود آهسته آهسته با جریان آب می رفت و ما هم با قایق دنبالش می رفتیم. کمی بعد آمد بالا و گفت دوتا وزنه دیگر بده بندازم. گفتم «من نمی اندازم! آقا قربانی چه کار کنم؟» قربانی هم گفت «ولش کن! دوتا بده بندازد.»
* یعنی زیپ لباس را باز می کرد و انداخت داخل؟
بله.
* درست بود؟ مگر نباید دور کمرش می بست؟
نه. ولی اگر می خواستیم کار استاندارد و باحساب کتاب انجام بدهیم که نمی شد. آقای جمشید دشتی یا همان سید بلبلی هم بودند که دل و جرأت داشتند و از این کارها را می کردند. می رفتند روی خاکریز راه می رفتند. عراقی های آن طرف رگبار تیربار را می بستند به رویشان. اصلاً انگار نه انگار که تیربار می زند یا توپ مستقیم تانک یا آن شیلکاهای چهارلول. پابرهنه بودند و انگار نه انگار!
همه جا در شهرها اصفهان و زنجان هم شرایط همینطور بود. هواپیما که می آمد برای بمباران، مردم نگاهش می کردند. در جبهه هم همینطور بودیم. عراقی ها به ما بسیجی ها می گفتند بی ترمز. خودمان هم می گفتیم بسیجی گتره ای.
* گفتید این گتره ای یک لفظ اصفهانی است. مفهوم اش چیست؟
یعنی نظم و انضباط درستی ندارد. در هم و برهم است. نشنیده اید؟
* نه برای نخستین بار است از شما می شنوم.
آقای آقاجانی رفت و آمد و گفت فایده ندارد. من زیر آب نمی روم. اصرار داشت باردیگر وزنه ببندد. یک ساعتی هم تمرین کرده بود. گفتم حالا بس است بیا برویم. گفت نه من می خواهم کمربند ببندم. این دفعه ۶ وزنه بست به کمرش. رفت زیر آب. دیدم دست و پا می زند. شیرجه زدم بگیرمش. نوک فین هایش را هم گرفتم ولی نتوانستم. یک لحظه هم دستش را گرفتم ولی رها گردید و رفت.
در لشکر امام حسین هم مثل لشکرهای دیگر، یگان دریایی داشتیم. چندروز بعد یکی از نیروهای یگان دریایی کنار اسکله، آب برمی داشت که دید دوپا در آب پیداست. سه روز بود از ماجرای گم شدن آقاجانی گذشته بود. آب هم در جریان بود و یک جا ثابت نمی ماند. شب ها نورافکن در قایق می گذاشتم و دنبالش می گشتیم. جنازه اش رفته بود زیر پل گیر کرده بود.
* فین پایش بود؟
نه. در آمده بود.
* یعنی وقتی پایش را گرفتید، درآمد؟
بله. در مقطعی به سد زاینده رود می رفتم و غرق شده ها را از آب می گرفتم. می دیدم طرف آن قدر دست و پا زده که لباس تنش درآمده است. لباس غواصی به بدن می چسبد. این لباس غواصی آقاجانی از نوعِ سرِهم بود. فقط فین هایش درآمده بود. سرِ گونه ها و گوش ها و بینی اش را که نرم بود ماهی ها خورده بودند.
* نکته مهمی که در خاطرات غواص ها مهم می باشد و تکرار می شود اینست که در تمرین ها بارها و بارها تاکید می شد لباس برای بیت المال است و نباید لطمه ای ببیند.
می گفتند ولی رعایت نمی کردیم.
* پس به بیت المال صدمه می زدید!
یکی از بچه ها اهل کاشان بود؛ سیدنظام میرعظیمی. خیلی بچه باخدا و با اخلاصی بود. ما هم همان گتره ای و شوت بودیم. می رفتیم تیراندازی و نارنجک اندازی؛ در کردستان در دره شیلر. در همان روزهای کردستان، این آقای عظیمی که خدارحمتش کند، یک تیر زده بود. ما آمدیم اصفهان، گفت من حقوقم را همینجا بگیرم! هشت نه ماه بود حقوق نگرفته بودیم. برجی دو هزار و دویست تومان به ما می دادند.
آقای شمس جلوی ما حرکت می کرد. من آرپی جی زن و مسئول تیم بودم. وسط کار دیدم دارد سرفه می کند. گفته بودند کسانی را که سروصدا می کنند، برمی گردانیم. اگر برمان می گرداندند، باید می رفتیم ۵ کیلومتر عقب تر و باردیگر به آب انداخته می شدیم. گفتم «محمد سروصدا نکن! برمان می گردانند ها!» گفت «علیزاده من رفتم!» طناب را رها کرد و رفت. آب بُردش. آب هم مَد بود و می زد توی سینه آدم. در نتیجه باید قدرت بدنی زیادی می داشتی که در سرعت ۴۰ و ۵۰ کیلومتری بر آب غلبه کنی با هم به سپاه شمس آباد رفتیم. دیدم حقوقش را گرفت و ۳ هزارتومانش را انداخت داخل صندوق کمک به جبهه. گفتم «سید! تو که گفتی پول لازم هستم! چه شد؟ چرا بیشترش را انداختی در صندوق؟» گفت یک تیر زده بودم که برای بیت المال بود و باید پولش را می دادم. با خودم گفتم خدایا ما چه نماییم که این همه نارنجک الکی انداخته ایم! البته برای جبران، از آن طرف از عراقی ها می دزدیم و می آوردیم.
* پس کسری را این طور رفع می کردید!
بله.
* یک شهید دیگر هم داریم که حین آموزش شهید شده است. محمد شمس. اون هم ظاهراً جنازه اش دوسه کیلومتر پایین تر از محل تمرین پیدا شده است!
در این ماجرا، رفته بودیم جزیره خارک؛ هوا هم گرم گرم. تخم مرغ را می زدی روی کاپوت ماشین، می پخت. ساعت هشت و نه شب، و بنا بود روی اسکله ای به اسم آذرپاد تمرین نماییم. شبیه اسکله ای بود که بنا بود رویش عملیات انجام دهیم. آن جا روی آذرپاد مانور انجام می دادیم. از ۸ بامداد تا ۱۲ ظهر باید تمرین می کردیم و از اسلکه بالا می رفتیم. باردیگر پس از نماز مغرب و عشا تا ۱۲ شب تمرین بود.
آقای شمس جلوی ما حرکت می کرد. من آرپی جی زن و مسئول تیم بودم. وسط کار دیدم دارد سرفه می کند. گفته بودند کسانی را که سروصدا می کنند، برمی گردانیم. اگر برمان می گرداندند، باید می رفتیم ۵ کیلومتر عقب تر و باردیگر به آب انداخته می شدیم. گفتم «محمد سروصدا نکن! برمان می گردانند ها!» گفت «علیزاده من رفتم!» طناب را رها کرد و رفت. آب بُردش. آب هم مَد بود و می زد توی سینه آدم. در نتیجه باید قدرت بدنی زیادی می داشتی که در سرعت ۴۰ و ۵۰ کیلومتری بر آب غلبه کنی.
* برای اینکه کار شما را خراب نکند، رفت؟
بله. گفت می روم و از سر دیگر اسکله برمی گردم. آب هم این قدر موج داشت و توی سروکله مان می خورد که کسی متوجه صدای داد یا فریاد نمی شد. باید سکوت را رعایت می کردیم. چون در شب عملیات باید ساکت می بودیم. ما خیلی سکوت را تمرین کردیم. شب کربلای ۴ هم رفتیم زیر پای دشمنی که با ما ۳ متر فاصله داشت. زیر خورشیدی ها نشسته بودیم و سکوت محض را رعایت می کردیم. حساب کنید در آن وضعیت باید مین تله شده را خنثی نماییم. یک مین اینجا، یکی آن جا. منور، یکی دیگر ۵۰ متر این طرف تر است و با سیم خیلی ریز به مین دیگر تله شده که پای ما به آن گیر کند و با آتش اش، منطقه را روشن کند.
این قدر سکوت را تمرین کرده بودیم
* یعنی سکوت یکی از تاکیدات بود.
خلاصه، گفت من می روم و رفت. پس از تمرین، آمدیم بالای اسکله و به آقای راتبی گفتم، شمس نیست.
* ایشان که بود؟
مسئول دسته بود. گفتم شمس نیست. این قدر خسته شده بود که نگو! شش هفت ساعت در آبی که مد شده بود پا زده بودیم. دیگر کسی حوصله نداشت. مسئول دسته و فرمانده گروهان مستقیم در آب با نیرو درگیرند. مسئول دسته باید با ۲۵ تا ۳۰ نفر آدم سروکله بزند، فرمانده گروهان با ۱۰۰ نفر؛ که به سمت هدف کنترل و هدایت شان کند.
اعصاب راتبی خرد بود. گفت «به درک! برو بگرد پیدایش کن!» جیغ می زد. رفتم آخر اسکله پرس و جو کردم که نیروی ما را ندیدید؟ یکی نشسته بود. گفت «نه! بیا یک هندوانه شیرین بدهم بخوری!» ساعت ۱ شب بود. هندوانه را در دهانم گذاشتم اما این قدر تلخ بود که خدا می داند. گفتم «مرد حسابی هندوانه تلخ می دهی؟» گفت «نه به خدا! بیا امتحان کن ببین چه قدر شیرین است!» باردیگر خوردم و گفتم بابا تلخ است که! فهمید ماجرا از چه قرار است! گفت «بخور بخور! هی بخور!» این قدر هندوانه خوردم که دیدم دهانم دارد شیرین می شود.
بعد از چند دقیقه علتش را اظهار داشت: «این قدر در آب بوده ای و آب شور وارد گلویت شده که دهانت تلخ است.» راست می گفت. پس از تمرین، شربت شیرین می خوردیم که شوری دهانمان شسته شود و برود.
آقای شمس رفت که از سر دیگر اسکله برگردد اما پیدایش نکردیم. آمدیم لباس هایمان را عوض نماییم و سوار مینی بوس شویم تا به مسجد جزیره برویم. آن جا می خوابیدیم. باردیگر گفتم «آقای راتبی شمس نیست ها!» گفت برو باز هم بگرد! آن شب را ماندم و با دو نفر دیگر در قایق، دریا را دنبالش گشتیم. سه روز بعد پیدایش کردیم. ماهی ها صورت و انگشت هایش را خرده بودند. آب جنازه را برده بود کنار تخته سنگ ها.
* در رابطه با تلخی دهان صحبت کردید. جایی از خاطراتتان هم گفته اید موج نفت روی آب...
بله. یک کشتی را زده بودند و نفت روی آب رها شده بود. با جزر و مد می رفت و می آمد. باید مواقعی می رفتیم که نفت نباشد. دریا سیاهِ سیاه شده بود. برخی از بچه ها بین نفت گیر می کردند و همه جای بدن و صورت و مویشان سیاه می شد.
* اینکه گفته اید موج نفت بچه ها را می گرفت یعنی چه؟
نه. روی سر و صورتمان می نشست. مثل گرد و خاک.
* این، سبب اختلال در کار غواصی می شد؟ سنگین تان می کرد؟
نه. ولی وارد دهان می شد و سر و صورتمان را سیاه می کرد. در نهایت باید با نفت و بنزین شسته می شد. وقت هایی می رفتیم که به این نفت ها نخوریم.
* کم کم به کربلای ۴ نزدیک شویم. یکی از خاطرات شب این عملیات، نوشتن وصیت نامه توسط دیگران است. ظاهراً برای شما هم فردی به نام عباس وصیت نامه نوشته است!
عباس امینی! بلد نبودم. گفتم او بنویسد.
* احیاناً احساساتی نشدید که تحت تأثیر فضا قرار بگیرید و بخواهید گریه کنید؟
نه. من دو بار در جبهه نماز شب خواندم. جدی می گویم! یک مرتبه خواندم و رفتم عملیات کربلای ۳ که ترکش خورد پایِ قلبم. بار دوم هم در کربلای ۴ بود که اسیر شدم. خدا می داند اگر یک مرتبه دیگر می خواندم چه بلایی سرم می آمد...
* [خنده] پس از آن دیگر نخواندید؟
نه. خواندم. تا اولین باری که به جبهه رفتم، پدرم مرا کتک می زد. هدف آن چنانی نداشتم که برای وطن و خاک بجنگم! نماز هم بلد نبودم. ولی وقتی پایم به جبهه رسید، دیدم حاجی! این جا جایی نیست که بخواهیم بی مزه بازی دربیاوریم! این جا جبهه است. شوخی بردار نیست. وقتی طرف می رفت نماز شب می خواند آدم لذت می بُرد نگاهش کند. آن جا یاد گرفتم! ولی اهل نماز شب و عبادت های آن طوری نبودم. من از امام رضا خواستم و او هم واقعاً معجزه کرد...
گفت آقای علیزاده شما امشب باید یک کاری کنید. گفتم «ای بابا! نکند باید برویم بار بیاوریم؟» گفت «نه اتفاقاً باید بروی جلو! یک بیسمیحی و تخریبچی هم می دهیم که بشوید ۱۷ نفر. شما می روید! یک درصد احتمال دارد به خط دشمن برسید. برگشتی ندارید؛ یا شهید می شوید یا اسیر. اگر یک درصد احتمال دادید به خط دشمن رسیده اید، معبر را باز کنید و پشت دشمن بنشینید. بعد به ما بی سیم بزنید که نیروها را بریزیم توی آب. از پشت دشمن را بزنید که نیروها دستشان بازتر شود و راحتتر به خط برسند. اگر هم نرسیدید که درگیر می شوید * منظورتان همان سه خواسته تان …؟
بله.
* به این سه دعای مستجاب می رسیم. اما در رابطه با شب کربلای ۴ صحبت کنیم؛ از آن نقطه ای که گردانتان وارد آب شد.
گردان ما ۵۰۰ نیرو داشت. سه گروهانش نیروهای زبده لشکر ۱۴ امام حسین بودند؛ نیروهایی که به قول خودمان دل و جگردار بودند. بسیاری از این بچه ها، تحصیل کرده، دکتر، مهندس و استاد دانشگاه بودند. ۵ گروهان، در مجموع ۵۰۰ نفر نیرو و پنجاه شصت نفر هم کادری داشتیم. خب این ها اگر می خواستند وارد عملیات شوند، خیلی تلفات می دادیم. آخرش هم آن چیزی که می خواستیم نشد. چندساعت قبل از شروع حمله، فرمانده گروهان ما آقای (مرتضی) شاه چراغی که در اسارت شهید شد، گفت «۱۵ نفر نیرو جدا کن!» کجا این حرف را زد؟ لب آب؛ ما این طرف اروند و دشمن هم آن طرف. ساعت هم ۳ پس از ظهر است و شب ساعت ۸ پس از مغرب و عشا باید لب آب باشیم که بزنیم به خط.
گفت ۱۵ نفر نیرو جدا کن که قدرت بدنی شان خوب باشد. این کار را کردم. بعد گفت برو پیش فرمانده گردان. فرمانده گردان که بود؟ آقای (احمد) موسوی که هم اکنون هم هست. رفتیم آن جا گفت آقای علیزاده شما امشب باید یک کاری کنید. گفتم «ای بابا! نکند باید برویم بار بیاوریم؟» گفت «نه اتفاقاً باید بروی جلو! یک بیسمیحی و تخریبچی هم می دهیم که بشوید ۱۷ نفر. شما می روید! یک درصد احتمال دارد به خط دشمن برسید. برگشتی ندارید؛ یا شهید می شوید یا اسیر. اگر یک درصد احتمال دادید به خط دشمن رسیده اید، معبر را باز کنید و پشت دشمن بنشینید. بعد به ما بی سیم بزنید که نیروها را بریزیم توی آب. از پشت دشمن را بزنید که نیروها دستشان بازتر شود و راحتتر به خط برسند. اگر هم نرسیدید که درگیر می شوید و ما هم جواب داریم که دستور را اجرا کرده ایم و نیرویمان را فرستاده ایم!» منظورش این بود که حتما نباید ۵۰۰ نفر نیرویمان را بفرستیم!
* پس به شکلی پیشمرگ نیروها بودید.
پیشتاز!
* هم پیشتاز هم پیشمرگ! بی سیم چی شما حسنعلی اکبری بود؟
نه! اکبری بسیمیچی معاون گردان بود. او را آن طرف دیدم. بیسیمچی من مهرداد عزیزاللهی بود که شهید شد.
آماده شدیم. تخریبچی و بیسیمچی هم آمدند. بعد گفتند یک عرب زبان هم به گروه پیشتاز بدهید! غواص نبود. فرمانده گروهان بود. گفتند اگر با عراقی ها رو در رو شوید، این آقا عربی بلد است. او احمد سیاه پوش بود که او هم شهید شده است.
خلاصه زدیم به آب.
* سکوت بود؟ هنوز شروع نشده بود؟
بله. با آن عرب زبان شدیم ۱۸ نفر؛ [تردید می کند] یا ۱۶ نفر یا ۱۷ نفر. شک دارم!
* فکر کنم ۱۶ تا شدید.
بله به گمانم! آمدیم لب آب؛ آماده. آیت الله طاهری امام جمعه اصفهان، آقای کرباسچی استاندار، فرمانده لشکر و مسئولین همه بودند و ما را رد کردند. حالا باید بین دو جزیره حرکت نماییم و از فاصله بین آنها عبور کنیم؛ جزیره ماهی و ام الرصاص که پشتش هم بلجانیه بود.
از همان جا توی آب که سرم کمی بیرون بود، دیدم یک نگهبان عراقی سیگار را گذاشته گوشه لبش و دود می کند. آن جا خمار یک نخ سیگار شدم. لحظه شماری می کردم برسم آن طرف تا در سنگر عراقی ها یک سیگار بکشم. نگهبان سیگار می کشید و رادیو گوش می کرد. منتظر بودم تیراندازی کند ولی انگار نه انگار! کار خدا بود که حتی اگر دست هم برایش تکان می دادم متوجه نمی شد گاهی سرمان را از آب بالا می آوردیم و نگاه می کردیم. من بیشتر سرم بالا بود. وقتی منور می زدند برای اینکه در دید نباشم، سرم را پایین می بردم. مرتب منور می زدند. عملیات لو رفته بود دیگر! این قدر نیرو آورده بودند که خدا می داند؛ همه چیز ازجمله تانک و نفربرهای BMP. یک ماه قبلش که رفتیم منطقه را شناسایی نماییم، هیچ کس نبود. همان روزها در دیدگاه دیدبانی با دوربین که خط دشمن را بررسی می کردم، دیدم یک عراقی با زیرپوش یک نخل را بغل کرده و تکان می دهد. داشت زورآزمایی می کرد. انگار نه انگار منطقه جنگی است.
وقتی پیش می رفتیم، صدای زنجیرهای شنی تانک و حرکت نیروهایشان را می شنیدیم. مرتب هم منور می زدند؛ با هواپیما، با خمپاره ۶۰، با کلت منور. روی آب می زدند. ما باید مسیر ۴ یا ۵ کیلومتر را پا می زدیم و می رفتیم تا از بین دو جزیره ماهی و ام الرصاص عبور نماییم.
رسیدیم به جزیره ها. در ساحل هر دو جزیره فانوس دریایی گذاشته بودند که روی آب را ببینند. از همان جا توی آب که سرم کمی بیرون بود، دیدم یک نگهبان عراقی سیگار را گذاشته گوشه لبش و دود می کند. آن جا خمار یک نخ سیگار شدم. لحظه شماری می کردم برسم آن طرف تا در سنگر عراقی ها یک سیگار بکشم. نگهبان سیگار می کشید و رادیو گوش می کرد. منتظر بودم تیراندازی کند ولی انگار نه انگار! کار خدا بود که حتی اگر دست هم برایش تکان می دادم متوجه نمی شد. یک آیه بود که بچه ها می خواندند...
* وجعلنا … (آیه ۹ سوره یس)
بله. شما که گفتی یادم آمد! یکی از دوستانم می گوید اصلاً به تو نمی آید پاسدار بوده باشی! خلاصه دوستان وجعلنا می خواندند و من هم آماده درگیری با دشمن بودم. من و آقای سیاه پوش جلو بودیم.
* اسلحه دست تان بود؟
بله.
* که اگر دیدند بزنید؟
بله. آماده بودیم. اسلحه هم مسلح؛ فقط روی ضامن بود.
* چقدرِ اسلحه از آب بیرون بود؟
کامل زیر آب بود. اشنوگل در دهانمان و سرمان هم زیر آب بود. خود اسلحه را هم کامل زیر آب می بردیم. ضد آب بود.
* پس گریس زده بودید.
بله.
* وقتی سر را زیر آب می بردید و حرکت می کردید، احتمالا در تاریکی بودید. چیزی که نمی دیدید!
بله. نمی دیدیم.
* خب ممکن بود به مانعی چیزی برخورد کنید!
یک نفر جلو با قطب نما حرکت می کرد.
* شما بودید؟
نه؛ آقای سیاه پوش که فرمانده گروهان بود و منطقه را هم شناسایی کرده و بلد بود.
* همان عرب.
بله. او سر ستون و من هم پشتش بودم. من هم گه گداری سرم را از آب بیرون می آوردم و نگاه می کردم.
من آماده شلیک بودم ولی نگهبانان عراقی متوجه نشدند. از بین دو جزیره رد شدیم که به پشت بلجانیه برسیم. هیچ اتفاقی نیافتاد. آب هم ساکت و آرام بود. انگار خود آب هم همراهی می کرد و ما را می بُرد. خیلی قشنگ بود. به قول معروف صحنه رمانتیکی شده بود. اما بامداد هم صحنه دیگری دیدیم؛ دریا یا اروند سرخِ سرخ شده بود.
سرباز عراقی می خواست برود اما نمی دانم چه شد! باران آمده بود یا چه نمی دانم که سینه خاکریز، لیز بود و سُر خوردم. همین که سر خوردم و آمدم پایین متوجهم شد، فریاد زد «ایرانی! ایرانی!» و نارنجک پرت کرد. نارنجکش صوتی بود. اگر چهل تکه بود تکه پاره می شدم. تخریب چی خودش را انداخت سمت نارنجک. ناگهان انفجاری رخ داد و سرم را موج گرفت. به خشکی که رسیدیم خورشیدی بود و سیم خاردار حلقوی. مین ها هم که تله شده بودند.
* اینجا پشت جزیره است دیگر!
بله. پشت جزیره بلجانیه. در اهداف عملیات سه جزیره مد نظر بود که ما باید دوتا را رد می کردیم و به پشت سومی یعنی بلجانیه می رسیدیم. وقتی به موانع رسیدیم، من با تخریبچی رفتم معبر را باز کنم. یک قیچی بزرگ سیم بر داشتیم. بچه ها رفتند زیر خورشیدی ها. به آقای سیاه پوش گفتم «شما بمان من بروم کمک تخریبچی!» اظهار داشت: من بی سیم می زنم نیروها بیایند.» کارش درست نبود. گفتم نه آقای سیاه پوش بی سیم نزن!» این حرف ها را در حالی می زدیم که دشمن بالای سر ما نشسته بود. گفت «تو چه کار داری؟ من باید تشخیص بدهم. فرمانده گروهانم.» گفتم «اصلا تو فرمانده لشکر! اصلاً فرمانده سپاه! قرار ما این نیست این جا بی سیم بزنیم!» به تخریبچی اشاره کردم که تو برو مین ها را خنثی کن! عراقی ها بالای سرمان هم مرتب منور می زدند. بعدها فهمیدم آن شب برای هر نفر ما، ۵ نفر نیرو آورده بودند. یعنی ما باید با یک کِلاش (کلاشنیکف) یا فوقش موشک RPG و چهارتا نارنجک با ۵ نفر می جنگیدیم. ولی آن طرف در مقابل من ۵ نیرو داشت که هر کدامشان سلاح سنگین داشتند؛ دوشیکا، شلیکا، آرپی جی...
* ضدهوایی ها (شلیکا) را به سمت زمین...
بله. با آنها آدم می زدند. تازه این ها در خط شان بودند. پشتیبانی شان هم شامل زرهی، ادوات، هواپیما و … بودند. در هر صورت ما راه را باز کردیم.
* و هنوز نفهمیده اند!
بله. در نقطه گُرده مانندی بودیم که تعداد دشمن و سنگرهایش کمتر بود. آب ما را کمی آن طرف تر آورده بود.
خلاصه راه را باز کردیم. یک حلقه سیم خاردار دیگر مانده بود بچینیم که یک عراقی آمد بالای سر من. داشت کمی دورتر، داخل آب را نگاه می کرد من هم از ترس و سرما به خودم می لرزیدم که چه کار کنم. دست هایم هم سِر شده بود. البته سیم خاردارها هم زخمی و پاره شان کرده بودند.
سرباز عراقی می خواست برود اما نمی دانم چه شد! باران آمده بود یا چه نمی دانم که سینه خاکریز، لیز بود و سُر خوردم. همین که سر خوردم و آمدم پایین متوجهم شد، فریاد زد «ایرانی! ایرانی!» و نارنجک پرت کرد. نارنجکش صوتی بود. اگر چهل تکه بود تکه پاره می شدم.
تخریب چی خودش را انداخت سمت نارنجک. ناگهان انفجاری رخ داد و سرم را موج گرفت.
ادامه دارد...
منبع: kadodooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب