خسرو تئاتر ایران از راز یک هنر شریف نوشت
کادو دونی: خسرو حکیم رابط، هنرمند و مدرس باسابقه تئاتر که بتازگی 94 ساله شده است، در نوشتاری از روز جهانی تئاتر و «راز این هنر شریف» گفت.
این هنرمند که بیشتر در حوزه نمایشنامه نویسی و فیلمنامه نویسی فعالیت دارد، در نوشتار خود که آنرا در اختیار ایسنا قرار داده، چنین نوشته است:
«دوستی گله مند بود که چرا «روز جهانی تئاتر» و نه روز جهانی «بوکس»، «فوتبال»، یا بطورمثال «کنگ فو». فشرده بگویم این یک «جمال» است و آن یک «جدال».
من حدود دوهزار سال پیش، خواهر - دختری - داشتم به اسم «آنتیگون» که در یونان می زیست. هنوز و امروز، هرگاه که به او می اندیشم و به رنجی که می برد، بغض راه برنفسم می بندد. «آنتیگون» مرا و هستی مرا پیوند می زند با هزار دخترک دیگرم؛ هزاران «آنتیگون زمانه بیداد» در این سو و آن سوی جهان که «دست بسته، دهان بسته» برادری دارند، – برادرانی دارند – افتاده برخاک، بی اذن سوگواری، بی اذن خاک سپاری
-- و در همان حال و احوال ها - هراسان وگریزان، هراسیده ام و گریخته ام، گریخته ام از جبر خدایان المپ اما سر انجام گرفتار آمده ام،
آلوده شده ام
نا خواسته جنایت کرده ام و عاقبت در جستجوی «خونی»
به خود رسیده ام
خودرا یافته ام و شناخته ام و به پادافره گناه ناخواسته و ندانسته
به مجازات خود برخاسته ام
سوزن برچشم فرو کرده و خویشتن را کور ساخته ام.
من «ادیپ بوده ام – شهریار زمانه خویش -
و اینک امروز، من، معلمی کوچک، اهل این زمانه، ساکن کره زمین
درعین حال همان مردم
اگر بر صحنه باشم
- و شما همان تماشاچی –
اگر به تماشای من نشسته باشید
من همان مردم
گریزان و هراسان، نه از جبر خدایان المپ
که از جبر زمانه
زمانه ای که مرا تر دامن می خواهد
دروغزن می خواهد و از خود بیگانه
من همان ادیپم
که با هزار پا از این جبر شوم درگریزم
اما زمانه، با هزار دست مرا به سمت این منجلاب فرو می کشد
من نیز ادیپ زمانه خویشم
همدرد، همخون و همخانه،
با هزاران ادیپ دیگر، دراین سو و آن سوی زمانه بیداد
من روسیه تزاری را هیچ گاه ندیده ام
ولی با چخوف به روسیه رفته ام، در ماجرای «باغ آلبالو».
با استریندبرگ، به سوئد رفته
با ایبسن به نروژ، با اونیل به باراندازی در آن سوی دور آمریکا
با مخلوقات این نویسندگان زیسته ام
درد هستی، مستی عشق و شوربختی آنان را گریسته ام.
از خود کرده ام.
آنان اینک همبسته منند، از منند، و حتی خود من اند
و این است راز این هنرجلیل و شریف
تئاتر پلی است درمیان مجمع الجزایر پراکنده انسانی؛
پلی برای شناخت، پیوند، تفاهم،
دوستی و همدردی
در میانن ساکنان این مجمع الجزایر دور و نزدیک
پایداری این پل شریف و انسانی
وظیفه همه هنرمندان است
از این سو تا آن سوی جهان
و راستی را که چه پل و پیوندی شیرین تر از اینکه
بانوی ابریشم باف اسکوی آذربایجان دیدار کند با
بانوی حصیر باف اهل زابل
و صیاد رنجدیده و بریده از دریای خزر
با ساکنان خسته و سوخته از آفتاب کویر
و معلم کوچکی چون من، اهل شیراز
سرکی بکشد به خانه ای کاشانه ای، کارخانه وکارگاهی
در یزد؟
این است تئاتر، و این مائیم و شمائید مخاطبان تئاتر؛
مخاطبانی بیگانه با خون و جدال و خونریری
قبیله عاشقان، دردشناسان، دوستداران همدردی و همدلی
مخاطبانی چشم انتظار نویسندگان راستین خود
نویسندگانی به دور از ادا و اصول وبازی های بی بنیاد، بی درد، بی حرف،
بی ریشه و اندیشه از یکسو.
یا سربراورده
از اعماق خاک آلود، زنگ زده و رنگ باخته
بایگانی های مرده و بی مصرف
در دیگر سو.
این مائیم و شمائید
چشم انتظار نویسندگانی ایستاده بر سکوی هویت اقلیمی ـ انسانی خود؛
زمانه خود
آری و باری زمانه خود!
منبع: kadodooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب