گزارش كادو دونی؛
شهیدی که به خاطر بچه شیعه های سوریه پسرش را ندید
کادو دونی: با آنکه خیلی دوست داشتم تو را ببینم، ولی نشد. من صدای بچه های شیعیان سوریه را می شنیدم و نمی توانستم بمانم. از پدرتان راضی باشید و مادرتان را تنها نگذارید.
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: سجاد طاهرنیا، پاسدار و رزمنده داوطلب از جوانان گیلانی بود که روز تاسوعای ۱۳۹۴ در دفاع از حرم حضرت زینب (س) به شهادت رسید. وی در حین ماموریت مستشاری در «حلب» به فیض شهادت نائل شد.
این شهید اهل رشت و ساکن قم بود و از او یک پسر و یک دختر به یادگار مانده است. پسر نوزاد شهید طاهرنیا ۲۰ روز پیش از شهادت پدرش به دنیا آمد و نخستین و آخرین دیدار این پدر و فرزند در شب وداع این شهید بود.
نسیبه علی پرست در یکی از مصاحبه هایش خطاب به همسر شهیدش اظهار داشته بود: «روزهایی که نبودی خیلی سخت گذشت اما گذشت.» دلتنگی و فراق این همسر شهید نیز به انتها رسید و بتازگی بعد از یک دوره بیماری در سن ۳۹ سالگی دعوت حق را لبیک گفت.
از این زوج آسمانی یک دختر به نام فاطمه رقیه ۱۲ ساله و یک پسر به نام محمدحسین ۸ ساله به یادگار مانده که هشت سال پیش پدر و حالا مادر را از دست دادند. آبان ۱۳۹۴ مصادف با تاسوعای حسینی شهید سجاد طاهرنیا در نبرد با تکفیری ها در حلب سوریه به شهادت رسید و در گلزار شهدای رشت به خاک سپرده شد.
این شهید که در زمان تولد پسرش محمدحسین در سوریه بود، در دست نوشته ای خطاب به پسرش نوشته است: «سلام! با آنکه خیلی دوست داشتم ببینمت اما نشد. چون من صدای کمک خواستن بچه های شیعیان را می شنیدم و نمی توانستم به صدای کمک خواهی آنها جواب ندهم؛ از پدرتان راضی باشید، مادرتان را تنها نگذارید و گوش به فرمان امام خامنه ای باشید. پدری که همیشه به یادتان هست».
مرحومه علی پرست در خاطرات خود از همسر شهیدش آورده است: «وقتی آقا سجاد برای خواستگاری آمد، من دو رکعت نماز خواندم و از خدا خواستم راه را به من نشان بدهد. قرآن را که باز کردم آیه ۳۷ سوره نور آمد که مدلول آن این بود که می گفت «پاک مردانی که کسب و تجارت و داد و ستد آنها را از یاد خدا غافل نمی کند…» آقا سجاد واقعاً همچنین بود. نخستین بار موقع خواستگاری کمی از خانواده و شغلش گفت و خیلی تاکید داشت من شغلم دشوار است و حتی گفت احتمال شهادت هم هست. من هم برادر و هم پدرم پاسدار بودند و از جانب دیگر آیه ۳۷ سوره نور دلم را گرم کرده بود و تصمیم گرفتم پای همه سختی هایش بایستم.
ما اصالتاً رودسری هستیم. پدرم که بازنشسته شد، چون خیلی به تربیت بچه ها اهمیت می داد و دوست داشت بچه ها در یک شهر مذهبی تربیت شوند، سال ۸۰ به قم آمدیم. خود من هم دانشگاه آزاد قم رشته فقه و مبانی حقوق قبول شدم. پیش از اینکه اصلاً ایشان به خواستگاری بیایند من یک شب خانمی را در خواب دیدم که گفت «پسر خوبی است و در قم زندگی می کند.» در صورتیکه آن موقع آقا سجاد شمال زندگی می کرد و محل کارش هم تهران بود، ولی خودش بسیار قم را دوست داشت و حتی وقتی من به او گفتم بهتر نیست به خاطر کار شما برویم تهران، گفت من عاشق حضرت معصومه (س) هستم و حاضرم همه سختی اش را هم تحمل کنم. وقتی به منزل برمی گشت غروب بود و خیلی خسته می شد. البته من هم عاشق او بودم و هرکجا می گفت، حاضر بودم بروم، ولی درباب قم اتفاق نظر داشتیم. فرزند اول مان که دختر بود، عید سال ۱۳۹۰ به دنیا آمد و چون آقا سجاد عاشق اسم رقیه بود، اسمش را «فاطمه رقیه» گذاشتیم من هم عاشق او بودم و هرکجا می گفت، حاضر بودم بروم، ولی درباب قم اتفاق نظر داشتیم. فرزند اول مان که دختر بود، عید سال ۱۳۹۰ به دنیا آمد و چون آقا سجاد عاشق اسم رقیه بود، اسمش را «فاطمه رقیه» گذاشتیم.
عید سال ۱۳۹۰ قرار بود فاطمه رقیه دخترم به دنیا بیاید. تمام فامیل و حتی پدر و مادر آقا سجاد شمال استان گیلان بودند. آن سال به خاطر شرایط من، نتوانستیم به رشت برویم. قم ماندیم. آقارضا الوانی یکی از دوستان صمیمی آقا سجاد که فرمانده شان هم بود آن سال عازم راهیان نور بود. آمد قم زیارت. می خواست از قم برود. ما هم چون قم بودیم آقا رضا ماشینش را داد دست آقا سجاد تا هم استفاده نماید هم مراقبش باشد. چون نمی خواست ماشینش را پارکینگ بگذارد. ۶ فروردین ۱۳۹۰ بیمارستان رفتم ساعت حدوداً ۱۰ بامداد و فاطمه رقیه ساعت ۹و نیم شب به دنیا آمد. آقا سجاد نگران من بود. پشت در بیمارستان ایستاده بود و خانه نمی رفت. برایم دعا می کرد. وقتی خبر سلامتی من و فاطمه رقیه را به او دادند خیلی خوشحال شد آن شب من و بچه باید بیمارستان می ماندیم. به آقایان اجازه ورود نمی دادند. پدرم با نگهبانی صحبت کرده بود و نگهبانی هم پذیرفت تا یک لحظه کوتاه پدرم و آقا سجاد بیایند دم در آسانسور تا بتوانند بچه را بیاورند پایین و نشان شان بدهند. خلاصه این کار صورت گرفت و همان شب فاطمه رقیه را دید.
آن شب وقتی در بیمارستان بستری بودم تا بامداد خانه نرفته بود و پشت در بیمارستان قدم می زد و لحظاتی هم در ماشین می رفت تا کمی استراحت کند. خیلی دلسوز و مهربان بود. بامداد ۶ فروردین که می خواستیم برویم سمت بیمارستان من را با ماشین آقا رضا برد و ۷ فروردین که خواستیم دخترمان را بیاوریم خانه با ماشین شهید الوانی (آقارضا) آوردیم. آن موقع ما وسیله نقلیه نداشتیم و آقا رضا به ما خیر رسانده بود. شهدا خیرشان همیشه به آدم می رسد، چه زمانی که زنده اند و چه زمانی که دیگر حضور فیزیکی روی زمین ندارند. هرچند ماشین پدرم بود، اما آن سال این خاطره برایم مانده که نخستین فرزندمان را با ماشین شهید الوانی منزل آوردیم. بعد که آقارضا از راهیان نور برگشت و آمد قم تا ماشین را بگیرد، تا آن موقع اصلاً خبر نداشت که خدا به ما فرزندی عنایت کرده است. وقتی آقا سجاد به او اظهار داشت که وسیله شما موجب خیر شد و ما کارمان این طور گذشت خیلی خوشحال شد و خواست که فاطمه رقیه را ببیند. آقا سجاد آمد تو خانه و از من خواهش و التماس که می گذاری فاطمه رقیه را ببرم دم در آقا رضا ببیند؟ چون نوزاد بود و هوا سرد، فکر نمی کرد اجازه بدهم از خانه بیرون ببرد. من هم همان لحظه گفتم اشکالی ندارد. گذاشتمش در کیسه خواب و سرش یک پارچه کشیدم تا سرما توی صورت بچه نخورد. فاطمه را بغل کرد و برد پیش عمو رضا. از آن موقع عمو رضا یک برادرزاده به اسم فاطمه رقیه طاهرنیا داشت. فاطمه رقیه که بزرگ تر می شد ارتباط آقا سجاد و آقارضا صمیمی تر می شد. فاطمه رقیه خیلی عمو رضا را دوست داشت. شهید الوانی یک هفته مانده به محرم سال ۱۳۹۵ در سوریه شهید شد.
پسرمان هم ۶ ساعت پس از رفتن آقا سجاد به سوریه دنیا آمد. از قبل برایش اسم محمد را انتخاب نموده بودیم، ولی قرارمان این بود که اگر در محرم متولد شد، اسم حسین را هم اضافه نماییم. پسرمان چند روز مانده به محرم به دنیا آمد ولی دل مان نیامد اسم حسین را نگذاریم. اسمش شد «محمدحسین». ما مستأجر بودیم و وقتی دخترمان ۷ ماهه شد، به برکت وجود ایشان ماشین هم خریدیم. ما ۷ سال و ۸ ماه زندگی کردیم، اما شاید ۷ ماه درست کنار هم نبودیم. هیچگاه از دیدنش سیر نشدم. اکثراً ماموریت بود. من مانع کارش نمی شدم. فقط یک دفعه تاسوعا و عاشورای سال قبل بود که من بیمار شدم و اصرار کردم که ماموریت نرود. فقط همان یک بار بود. ماموریت هایش را عاشقانه می رفت. حتی گاهی می توانست مرخصی بگیرد، ولی می رفت. یک دفعه ماموریت زاهدان بود. می گفت شیعیان در این منطقه خیلی مظلوم اند و به خاطر ترس از اقدامات تروریستی نمی توانند مراسم عزاداری بگیرند. می گفت ما می رویم تا آنها در محرم راحت هیأت برپا کنند. اگرچه بسیار ما را دوست داشت، ولی روزهای مهم سال مثل عید یا همین عاشورا و تاسوعا به خاطر کارش در ماموریت بود یک دفعه ماموریت زاهدان بود. می گفت شیعیان در این منطقه خیلی مظلوم اند و به خاطر ترس از اقدامات تروریستی نمی توانند مراسم عزاداری بگیرند. می گفت ما می رویم تا آنها در محرم راحت هیأت برپا کنند. اگرچه بسیار ما را دوست داشت، ولی روزهای مهم سال مثل عید یا همین عاشورا و تاسوعا به خاطر کارش در ماموریت بود. خیلی حساس بود و هیچ گاه از ماموریت هایش حرفی نمی زد، اما من با کارش آشنایی کامل داشتم. اوایل زندگی مان که اصلاً مطرح نمی کرد و فقط لحظه آخر می گفت می روم ماموریت. گاهی هم من که ناراحت می شدم می اظهار داشت: «من مراعات شما را می کنم که استرس نداشته باشید.»
ما بیشتر خاطراتش را پس از شهادتش از دوستانش شنیدیم. دخترمان ۴ ماهه بود که رفت ماموریت شمالِ غرب. ۱۱ نفر از دوستان صمیمی اش در این ماموریت شهید شده بودند و آقا سجاد خیلی ناراحت بود. وقتی آمد به شدت گریه می کرد و می اظهار داشت: «من باید در این ماموریت شهید می شدم، ولی چیزی که مانع شهادتم شد، یاد شما و فرزندمان بود.» تکیه کلامش توکل بر خدا بود.
هیچ وقت یادم نیست برای کاری یا موضوع دنیایی عجله داشته باشد. آقا سجاد چند تا خاصیت ممتاز داشت. اهل نماز اول وقت بود و اصرار داشت نمازش را به جماعت بخواند. از غیبت متنفر بود. بارها دیدم که نماز شب می خواند. مطیع حرف ولایت بود و اگر می دید کسی حرفی می زند، تنش از ناراحتی می لرزید و می اظهار داشت: «شما مگر ایشان را می شناسید که این حرف ها را می زنید؟» همیشه پیش از خواب، قرآن می خواند و هر وقت پدر و مادرش را می دید دست شان را می بوسید. قانع بود و از تجمل فرار می کرد. از نیازمندان دستگیری می کرد و خیلی هم شجاع بود. برای رفتن به سوریه ابتدا فرمانده شان مخالفت کرده بود. با ما ارتباط خانوادگی داشتند و از وضع ما باخبر بودند برای همین با رفتن آقا سجاد مخالفت کردند و گفته بودند پس از به دنیا آمدن فرزندش عازم بشود. آقا سجاد هم مرخصی بود، ولی خودش مرخصی را کنسل کرد. به فرمانده شان هم گفته بود که من خودم با خانم صحبت می کنم و مشکلی نیست. فرمانده شان گفته بود باید پدر خانومت هم رضایت بدهد، ولی آقا سجاد ناراحت شده بود و گفته بود زندگی خودمان است و خانم هم با این ماموریت مشکلی ندارد و کنار می آید. آمد منزل. من اول کمی ناراحت شدم چون به هر حال هر زنی دوست دارد در این شرایط شوهرش کنارش باشد، ولی آقا سجاد اصرار می کرد. گفتم: «واقعاً دوست نداری بمانی؟» اظهار داشت: «چرا! ولی آرزو هم داشتم که اسمم بین مدافعین حرم باشد.» من به صورتش نگاه نمی کردم چون خیلی دوستش داشتم و اگر نگاه می کردم، دلم به حالش می سوخت. گفتم حالا بمان اگر نروی بهتر است. دیدم گریه کرد و به التماس افتاد. من هم گریه ام گرفت. آخرش نتوانستم مقاومت کنم. گفتم باشد ایراد ندارد، حتی به شوخی هم گفتم نروی شهید شوی! خنده اش گرفت و اظهار داشت: «نه الان زود است، من می خواهم ۳۰-۴۰ سال خدمت کنم و بعد شهید شوم.» با این حرف هایش می خواست من را آرام کند. اظهار داشت: «هیچ خطری نیست. نگران نباش، اما من می دانستم که آقا سجاد ماندنی نیست.»
آقا سجاد ساعت ۸ غروب بود که رفت و درست ۶ ساعت پس از رفتنش پسرمان به دنیا آمد. همان روز ظهر زنگ زد که رسیدنش را اطلاع بدهد. پسرم گریه می کرد و من هم از فرصت استفاده کردم و تلفن را گرفتم جلوی دهانش. آقا سجاد پرسید: «صدای کیست؟»؟ گفتم: «پسرت دنیا آمد.» خیلی خوشحال شد. خودم خبر تولد محمدحسین رو به او دادم. اوایل که در سوریه بود هر ۲ روز یک دفعه تماس می گرفت، اما چون تلفن کردن از آنجا سخت بود گاهی ۳ یا ۴ روز غافل می ماندیم. هربار هم صدا خیلی بد می آمد. آخرین تماسش ۴ روز پیش از شهادتش بود. به آقا سجاد گفتم خواهرش آمده منزل ما. خیلی خوشحال شد که من تنها نیستم. از بچه ها و پدر و مادرش پرسید و آخرش اظهار داشت: «از پدر و مادر خودت هم عذرخواهی کن که من نیستم و همه زحمت ها به گردن آنها افتاده.»
روز تاسوعا ساعت ۸ یا ۹ بامداد عملیات می شود. یکی از دوستانش می گفت آتش سنگینی بود. ما در حرکت بودیم که دیدیم آقا سجاد ایستاد و آغاز کرد زیر لب حرف زدن. چشمانش را هم بسته بود. ما فکر کردیم شاید ترسیده باشد. زدم پشتش و گفتم» «حالت خوبه؟ ترسیدی؟» چشمش را باز کرد و اظهار داشت: «نه، حالم خوب است، بهتر از این نمی شود.» روز تاسوعا ساعت ۸ یا ۹ بامداد عملیات می شود. یکی از دوستانش می گفت آتش سنگینی بود. ما در حرکت بودیم که دیدیم آقا سجاد ایستاد و آغاز کرد زیر لب حرف زدن. چشمانش را هم بسته بود. ما فکر کردیم شاید ترسیده باشد. زدم پشتش و گفتم» «حالت خوبه؟ ترسیدی؟» چشمش را باز کرد و اظهار داشت: «نه، حالم خوب است، بهتر از این نمی شود.» ۱۰ قدم جلوتر که رفتیم، موشکی کنارمان برخورد کرده و آقا سجاد از ناحیه پهلو و پا لطمه می بیند. در راه بیمارستان هم مدام ذکر یا زهرا می گفت و در بیمارستان شهید شد.
خواهر آقا سجاد منزل ما بود. این خواهر و برادر خیلی به هم علاقه داشتند و ایشان هم زودتر از من خبر داشت، ولی به خاطر من چیزی نمی گفت. تا بامداد گریه کرده بود و مدام به من سر می زد که مشکلی نباشد، ولی من متوجه نشده بودم. بامداد سر سفره صبحانه بودیم که برای من پیامکی آمد که در آن یک نفر به من تسلیت گفته و دلداری داده بود. من پیامک را خواندم، ولی متوجه بخش تسلیتش نشدم. خنده ام گرفت که چرا به من دلداری دادند. خواهر آقا سجاد متوجه شد و اظهار داشت: «چی فرستادند؟» گفتم: «هیچی یک نفر به من دلداری داده.» تو نظرم این بود که احیانا چون بچه ام به دنیا آمده و آقا سجاد نیست خواسته من ناراحت نباشم. ناگهان دیدم رنگ صورت خواهر آقا سجاد عوض شد. گفتم: «چی شد؟» اظهار داشت: «چیزی نیست! صبحانه ات را بخور تا بگویم.» من همان جا متوجه شدم. بعدش هم پدر و مادر و دوستان مان آمدند و ما هم حرکت کردیم سمت رشت. روز پس از شهادت، پیکر را آوردند و روز هفتم هم دفن شد. گویا دو سه روز پیکر در منطقه مانده بود و نمی شد عقب بیاورند. آقا سجاد روز عملیات گشته بود و یک کاغذ کوچک پیدا کرده بوده و روی آن نامه ای نوشته بود و خواسته بود تا خانم یکی از دوستانش در جمع خانم ها بخواند. نوشته بود: «اگر من رفتم فکر نکنید از سر دوست نداشتن بوده، اتفاقاً از سر زیادی دوست داشتن است.» من فکر می کنم این جمله تفسیر زیادی می خواهد. بعد خطاب به من اظهار داشته بود: «اگر کسی گفت شوهر شما، شما را دوست نداشت که گذاشت و رفت، همه اینها حرف های دنیایی ست و من شما را از خودم جدا نمی دانم.» به پسرش هم نوشته بود: «با این که خیلی دوست داشتم تو را ببینم، ولی نشد. من صدای بچه های شیعیان سوریه را می شنیدم و نمی توانستم بمانم.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب