به بهانه اعلام نتایج جایزه گلدن گلوب؛
اسکار 2024 فیلم اسکورسیزی را نادیده خواهدگرفت اما چرا؟!
کادو دونی: تماشای فیلم اسکورسیزی در اینروزها حتی برای بی تفاوت ترین مخاطب نیز تداعی کننده صحنه های دلخراشی است که از غزه مخابره می شود.
جایزه اسکار امسال جایزه عجیبی است. فیلم هایی با هم رقابت می کنند که انگار یکی در مریخ و دیگری در مشتری تولید شده اند! اُپنهایمر، یک اثر کسل کننده که باید برای کارگردانش مایه تأسف باشد، در کنار باربی، فیلمی که مقرر است چشم نیمی از ساکنان کره زمین، یعنی زن ها را به واقعیت ببندد و آنها را در زندانی صورتی رنگ حبس کند. اما امسال مارتین اسکورسیزی با «قاتلان ماه گل» به صحنه آمده است. چنان که اعلام نتایج جایزه گلدن گلوب نشان داد مقرر است اُپنهایمر، جوایز را درو کند و قاتلان ماه گل نادیده گرفته شود. اما چرا؟
قاتلان ماه گل (قاتلان ماه کامل) یک فیلم بطورکامل خلاف جریان و انتقادی است که به فرازی تاریک در تاریخ آمریکا می پردازد: کشتار سازمان یافته سرخپوستان قبیله اُسیج.
فیلم اسکورسیزی اقتباسی بسیار وفادارانه از کتاب دیوید گرَن به همین عنوان است که هفت سال پیش در ایالات متحده انتشار یافته است. گرن ماجرای کشف نفت در زمینهای پهناور قبیله اُسیج را به تفصیل بیان می کند و روایت جذابی از هجوم سرمایه داران و شرکت های نفتی به این منطقه ارائه می دهد.
بر خلاف فیلم که از همان ابتدا شخصیت تبهکار را معرفی می کند، تا نیمه داستان کتاب ما نمی توانیم حدس بزنیم این همه قتل که در بین سرخپوستان ثروتمند رخ می دهد توسط چه کسی سازماندهی شده است.
اگرچه این کتاب یک روایت بطورکامل مستند است اما نیمه دوم آنکه به کشف روابط مخفی تار عنکبوتی بین تبهکاران اختصاص دارد برای علاقمندان به رمان های پلیسی جذاب خواهدبود. نیمه اول کتاب روایتگر تلاش سفیدپوستان سوداگر امریکایی برای جلب اعتماد سرخپوستان ثروتمند، چگونگی سلب حقوق آنان توسط دولت آمریکا و بالاخره برنامه ریزی برای قتل آنها به روش های مختلف است، تا میراثشان به یک فرد سفیدپوست برسد:
«سرخپوست ها را با شلیک در مراتع دورافتاده، به ضرب چاقو در اتومبیل، با مسمومیت تدریجی و انفجار دینامیت موقع خواب در خانه شأن، قلع و قمع کرده بودند. هیچکس نمی دانست این اوضاع کی تمام می شود. قبیله ای که تک تک افرادش جزو ثروتمندترین آدم های دنیا بودند داشت به داغدیده ترین جماعت جهان بدل می شد. مطبوعات بعدها این قتل ها را «شیطانی و شوم، همچون همه‌ی داستان های جنایی قرن و خون بارترین فصل در تاریخ جنایات آمریکا» توصیف می کردند.»
چون بنا نیست این یادداشت لذت کشف معمای پشت پرده را از مخاطب بگیرد بیش از این درباره ی خطوط توطئه جنایی چیزی نمی گوییم و به قسمتی از کتاب می پردازیم که کارگردان نمی خواسته یا نمی توانسته در فیلم منعکس کند. این بخش همان «پیش داستان» است. زمینه ای که پیش از ورود قهرمان، یعنی «مالی» یک زن سرخپوست و شوهر سفیدپوستش ارنست بُرکهارت، با بازی لئوناردو دی کاپریو در فیلم، وجود داشته و در یک سیر تاریخی شکل گرفته است. این زمینه مربوط به تاریخچه پایمال شدن حقوق سرخپوستان قبیله اُسیج، تهدید شدن آنان از جانب دولت آمریکا و مجبور کردن آنان به کنار گذاشتن سنت ها و باورهایشان است که دیوید گرن حق مطلب را در مورد آن ادا کرده است.
«سال ۱۸۷۰ قبیلهٔ اُسیج که مجبور به ترک چادرهایشان شدند و مقبره هایشان غارت شد، توافق کردند که هر هکتار از زمین هایشان را به قیمت پنجاه سنت (!) به مهاجران بفروشند. با اینحال مهاجران بی طاقت، چند سرخ پوست اُسیج را قلع و قمع و سلاخی کردند و پوست از سرشان کندند. یکی از کارگزاران امور سرخ پوستان می اظهار داشت: «خود به خود این سوال پیش میاد که وحشی های واقعی کدوم دسته از این آدمهان؟» یکی از کمیسرهای عالی امور سرخ پوستان گفته بود «سرخ پوست ها باید به زبون خوش، اگه نه به ضرب و زور، به راه و رسم زندگی سفید پوست ها تن بدن.» به پدر و مادر «مالی» هشدار داده بودند اگر به این کار تن ندهند، دولت مقرری سالانه شأن را قطع می کند و خانواده را به حال خود رها می کند تا از گرسنگی بمیرند. ناچار، بامداد یکی از روزهای ماه مارس مالی را از خانواده جدا کردند و در واگن اسبی جا دادند تا به مؤسسه کاتولیک مخصوص دختران برود. بسیاری از هم شاگردی های اُسیج مالی اهتمام می کردند از مدرسه کاتولیک ها فرار کنند ولی مأموران قانون سوار بر اسب پی آنها می رفتند، دست و پایشان را با طناب می بستند و کشان کشان برشان می گرداندند. مالی هر سال هشت ماه سر کلاس حاضر می شد و هر بار که به قبیله بر می گشت می دید دخترهای بیشتر و بیشتری، پتو و چارُقشان را کنار گذاشته اند و مردان جوان دیگر عوض لنگ، شلوار پوشیده اند و عوض کاکل سرخپوستی، کلاه لبه پهن سر کرده اند.»
اینها فقط رنج های سرخپوستان اسیج تا قبل از کشف نفت می باشد. چنانکه ذکر شد کشف نفت و ثروتی که برای سرخپوستان به همراه آورد موجب شد رفتار جامعه آمریکا با آنان بطورکامل تغییر کند. دادگاه ها حق دسترسی خیلی از آنان به اموالشان را سلب کردند، بانکها و شرکت های بیمه و سارقان جیبشان را می زدند و روش های عجیب تری هم برای تصاحب دارایی آنان در بین بود:
«دست سارقان مسلح برای خالی کردن حساب های بانکی سرخپوستان اُسیج باز بود. کسبه نرخها را با اسیج ها دولاپهنا حساب می کردند. بانکدارها و وکلای بی وجدان اهتمام می کردند از وضعیت حقوقی نامعلوم اسیج ها سو بهره گیرند. کار به جایی رسید که زنی سی ساله از اهالی اُرگان، در آرزوی ازدواج با یکی از خرپول های اُسیج نامه ای برای قبیله فرستاد که می اظهار داشت: با پول دارترین سرخ پوستی که می شناسید مطرح کنید زیباتر و وفادارتر از من گیرش نمی آید!»
قاتلان ماه گل با مرور سرنوشت قبیله اُسیج به عنوان مشتی نمونه خروار از مالکان اصلی خاک آمریکا، با نشان دادن دروغگویی به آنان، سلب مالکیت از ایشان، سرقت دارایی هایشان و بالاخره با کشتن شان به روش های مختلف، ناخودآگاه سرنوشت دردناک مردم مظلوم فلسطین را به یاد می آورد. تماشای فیلم اسکورسیزی در اینروزها حتی برای بی تفاوت ترین مخاطب نیز تداعی کننده صحنه های دلخراشی است که از غزه مخابره می شود. مخصوصاً که در یک سکانس شاهد وقیحانه ترین شکل جنایت یعنی منفجر کردن خانه یک سرخپوست و زیر آوار ماندن و تکه تکه شدن بدن ساکنان خانه هستیم. نمی شود فیلم اسکورسیزی را دید و به یاد غزه نیفتاد. آن هم در اینروزها که مردم مظلوم غزه بیش از صد روز حملات وحشیانه صهیونیست ها را تحمل می کنند. همین کافی است که قاتلان ماه گل در اسکار هم مانند فستیوال های فیلم دیگر نادیده گرفته شود.
منبع: kadodooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب