مردی که هیچ گاه لبخند نمی زند!
به گزارش کادو دونی، حنیف قریشی نویسنده و فیلمنامه نویس شناخته شده می گوید بعد از حادثه تلخی که سال قبل برایش رخ داده باید خویش را با «یکی دیگر شدن» وفق دهد.
به گزارش کادو دونی به نقل از ایسنا، این نویسنده بریتانیایی-پاکستانی سال قبل هنگام پیاده روی در شهر رم ایتالیا زمین خورد و حالا در اولین مصاحبه خود صراحتاً درباره ی اینکه دیگر توانایی استفاده از دست ها، بازوها یا پاهایش را ندارد و حس استقلالش نابوده شده، صحبت کرده است.
او هنوز قادر به استفاده از اعضای بدن خود نیست و سال قبل را در پنج بیمارستان مختلف گذرانده است.
قریشی با اشاره به اینکه از زمان حادثه احساس می کرده به یک «نمایشگاه» تبدیل گشته که توسط پزشکان محاصره شده است، می گوید: «در ابتدا این مساله تحقیرآمیز است و بعد متوجه شدم که واقعاً مهم نیست. خیلی سریع متوجه می شوی که بدنت دیگر متعلق به تو نیست... و مدام توسط پرستاران و پزشکان مختلف تر و خشک می شوی. در این شرایط شما هر گونه احساس حریم خصوصی را کنار می گذارید: از بدن خود، از ذهن خود، از روح خود، از هر چیزی که در مورد شما وجود دارد».
حنیف قریشی امسال پیش از روز کریسمس بعد از سپری کردن حدود یک سال در بیمارستان به خانه بازگشت.
او در این زمینه می گوید: «باید خودرا با تبدیل شدن به یک فرد دیگر، با روابط متفاوت، با افراد مختلف وفق دهم. باید راهی جهت زندگی در این شرایط پیدا کنم. وحشتناک است، من نمی خواهم این کار را انجام دهم، اما باید هر روز کارهایی را انجام دهم که واقعاً نمی خواهم انجام دهم».
او درباره ی اتفاقی که سال قبل در ایتالیا برایش رخ داد نیز توضیح می دهد: «مُردن به این شکل احمقانه بود و در صورتیکه منتظر آمبولانس بودند می خواستم بوسیله تلفن با دوستانم خداحافظی کنم، با این وجود، شریک همسرم مرا منصرف کرد برای اینکه مردم از دیدن یک مرد درحال مرگ در تلفن هایشان بسیار شوکه می شوند».
قریشی می افزاید: در آن لحظه به ذهنم رسید که همه می میرند و همه آن لحظه را خواهند داشت و فکر کردم، خب، این لحظه من است و نسبتاً غیرمنتظره است؛ با اینحال فکر کردم کارم هنوز تمام نشده، چیزهای زیادی وجود دارد که واقعا می خواهم انجام دهم و هنوز برای مردن آماده نیستم».
این نویسنده می گوید بعد از وقوع این حادثه حس شوخ طبعی خودرا از دست داده و یکی از پرستاران به او لقب «مردی که هیچ گاه لبخند نمی زند» داده است.
او همین طور درباره ی اینکه دیگر حتی نمی تواند به موسیقی گوش دهد نیز می گوید: «طاقت شنیدن آنرا ندارم. فکر می کنم خیلی تکان دهنده و ناراحت کننده است. نسبت به خودم احساس وحشتناکی دارم و نسبت به موقعیتم بسیار افسرده می شوم».
قریشی در گفت و گو با بی بی سی همین طور بیان می کند: «در حالی که جهان بسیار تاریک تر از گذشته بنظر می رسد ولی حالا احساس می کنم «بسیار به واقعیت نزدیک ترم» و درک بیشتری از اینکه مردم چقدر می توانند سخاوتمند باشند، دارم. باید یک راه بطورکامل جدید برای نوشتن پیدا کنم. دیگر نمی توانم ساعت ها پشت میزم بنشینم... نمی توانم از دستانم استفاده کنم، نمی توانم از خودکار استفاده کنم. بدین سبب فقط باید حرف هایم را روایت کنم».
«حنیف قریشی اولین بار در سال ۱۹۸۵ برای فیلمنامه نامزد اسکار فیلم «رختشویخانه زیبای من» به کارگردانی «استیون فریرز» که درباره ی یک مرد جوان پاکستانی-بریتانیایی است، مورد تحسین بین المللی قرار گرفت.
او نگارش چند رمان شامل «بودای حومه نشینان» برنده جایزه ادبی ویتبرد، «عشق سالهای غم»، «وطن من کجاست؟»، «نزدیکی»، «انتهای خط زندگی»، «جذب کردن حرارت»، «سرزمین مادری»، «حومه» و «خط مرزی» و همین طور تعدادی داستان کوتاه، مقاله، نمایشنامه و فیلمنامه را در کارنامه دارد.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب