بناهای تاریخی عراق درحال نابودی
بعضی از قدیمی ترین ساختمان های جهان که در عراق قرار دارند به علت تغییرات اقلیمی در حال نابودی هستند.
به گزارش کادو دونی به نقل از ایسنا و به نقل از گاردین، عراق خانه بعضی از قدیمی ترین بناهای جهان است و تغییرات اقلیمی همچون افزایش نمک و توفان های شن سبب فرسایش ساختمان ها و بناهای باستانی شده است.
عراق را بعنوان مهد تمدن می شناسیم. در این کشور بود که کشاورزی آغاز شد، بعضی از قدیمی ترین شهرهای جهان همچون «اور» پایتخت سومری ها ساخته شدند و خط میخی یکی از اولین سیستم های نوشتاری شکل گرفت. این کشور ده ها هزار مکان تاریخی متعلق به دوره های مختلف تاریخ یعنی از دوران پارینه سنگی گرفته تا دوره اسلامی را در خود جای داده است.
«آگوستا مک ماهون» استاد دانشگاه دیرینه شناسی در دانشگاه کمبریج اعتقاد دارد صدمه رسیدن به مکان هایی همچون «بابل» سبب ایجاد شکاف در دانش ما از روند تکامل انسان، پیشرفت اولین شهرها، اداره امپراتوری ها و تغییراتی که در حوزه سیاسی دوره اسلامی شکل گرفت، می شود.
بین النهرین که سرزمین بین دو رودی است که در عراق امروزی قرار دارند، غنی از نمکی است که به صورت طبیعی در خاک و آب زیرزمینی وجود دارد.
متون خط میخی اطلاعاتی درباره شغل یک گردآورنده نمک و نحوه کاربرد نمک در هر چیزی از نگهداری غذا گرفته تا موارد درمانی و مراسم تشریفاتی عرضه کرده اند. همینطور بر مبنای یکی از ضرب المثل های سومری، نیازهای اساسی زندگی، نان و نمک تعریف شده است.
نمک موجود در خاک می تواند در بعضی از شرایط به باستان شناسان کمک نماید اما همین ماده می تواند مخرب باشد و نمک الان هم به قول باستان شناسان درحال تخریب مکان های تاریخی است.
قدرت تخریب نمک با وجود افزایش غلظت آن که بر اثر کمبود آب ناشی از ساخت سد توسط همسایه های عراق و سال ها سوءمدیریت در استفاده از منابع آب و کشاورزی عراق به وجود آمده، افزایش پیدا کرده است.
به قول «احمد حمدان» که یک مهندس عمران است و کیفیت آب رودهای عراق را مورد بررسی قرار داده است، شوری «اروندرود» از دهه ۹۰ میلادی روند افزایشی پیدا کرده است. بر مبنای مشاهدات این کارشناس، «اروندرود» که از پیوستن دجله و فرات به وجود آمده هرساله کیفیت پایین و بسیار پایینی داشته است. کیفیت این رود بخصوص در سال ۲۰۱۸ وضعیت بحرانی داشت؛ در آن سال شوری آب دست کم ۱۱۸هزار نفر را در دوران خشکسالی در بصره راهی بیمارستان کرد.
تغییرات اقلیمی هم مشکل دیگری است. عراق رفته رفته گرم تر و خشک تر می شود. سازمان ملل متحد تخمین می زند این شرایط به معنای آن است که دمای سالانه تا سال ۲۰۵۰ با ۲ سانتی گراد افزایش همراه خواهد شد، تعداد روزهایی که دمای آن به بالای ۵۰ درجه سانتی گراد می رسد هم افزایش خواهد یافت، بارش باران در طول فصل بارش تا ۱۷ درصد کاهش خواهد یافت و شمار توفان های شن از ۱۲۰ مورد در هر سال با افزایش بیشتر از دوبرابری به ۳۰۰ مورد خواهد رسید.
یکی از مکان هایی که به شدت گرفتار صدمه شده، «بابل» یکی از مکان های لیست میراث جهانی یونسکو است که در آن بناهای ۲۶۰۰ ساله را نمک پوشانده است. در «معبد ایشتار» پایه های دیوارها در آستانه فروپاشی هستند. نمک در اعماق دیوارهای قطور این معبد انباشته شده و سبب ترک خوردن آجرهای آن شده است.
از دیگر اماکن تاریخی که با خطر مواجهند هم به «سامرا» یکی از شهرهای تاریخی و مناره مارپیچی آن که بر اثر توفان شن گرفتار فرسایش شده است و همینطور «العقارب» و «معبد سفید»، کاخ و گورستان آن میتوان اشاره نمود که در دل کویر پنهان می شوند.
سال جاری عراق شاهد از دست دادن بخشی از میراث فرهنگی اش بود. امروزه در بخشی از صحرا، در ۱۵۰ کیلومتری جنوب «بابل»، توده ای از نمک جای مکانی را که قبلا با نام دریاچه «ساوه» شناخته می شد گرفته است. این دریاچه که از بارش بهاری تأمین می شد، خانه بیشتر از ۳۱ گونه از پرندگان بود. حالا این دریاچه به علت استفاده نادرست توسط مزارع اطراف و تغییرات اقلیمی کاملا خشک شده است.
حالا گیاهان صحرایی در مکانی که قبلا بستر آب بود روییده اند و دریاچه «ساوه» به منبعی برای آغاز توفان شن تبدیل خواهد شد.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب