سرداری که همیشه ساکت بود
پنجم اسفندماه بود که خبر رسید سردار حاج اسماعیل معروفی به دوستان شهیدش پیوسته است. حاج اسماعیل، معروف به «سردار خاموش» از فرماندهان گردان خط شکن در دفاع مقدس بود. وی در تیر ۱۳۶۵ بر اثر برخورد ترکش به سرش قدرت تکلم خویش را از دست داد و بیشتر عمرش را در سکوت سپری کرد؛ به خاطر برخورد ترکش به سر و گردنش بخشی از حافظه اش هم را از دست داده بود، اشتیاق عجیبی به حضور در گلزار شهدا داشت و بیشتر کسانی که او را از نزدیک ملاقات کردند، یا در بهشت زهرا یا اماکنی از این دست دیده اند.
به گزارش کادو دونی به نقل از ایسنا، روزنامه «جوان» در ادامه نوشت: گفت وگوی کوتاه ما حاج حسن فراخته همرزم حاج اسماعیل را پیش رو دارید.
اولین بار کجا سردار معروفی را دیدید؟
وقتی تیپ ۱۰ سیدالشهدا (ع) به فرماندهی حاج علی موحد تشکیل شد، ایشان یکسری از نیروهای قدر و کاربلد را بعنوان کادر تیپ انتخاب و با خودش همراه کرد. حاج اسماعیل هم از آن زمان وارد تیپ ۱۰ شد و مسئولیت هایی برعهده گرفت. یک مدتی معاون گردان حضرت قاسم (ع) بود. پس از شهادت مرتضی زارع فرمانده گردان قاسم (ع) که به نظرم سال ۶۲ و در جریان عملیات والفجر ۲ اتفاق افتاد، حاج اسماعیل مسئولیت این گردان را برعهده گرفت. این را هم عرض کنم که پس از به عهده گرفتن فرماندهی تیپ ۱۰ توسط شهید کاظم رستگار، من هم به این تیپ آمدم و آنجا از نزدیک و بیشتر با حاج اسماعیل آشنا شدم. بنده جزو شورای فرماندهی تیپ بودم و آقای معروفی هم فرمانده گردان بود.
به عنوان خبرنگار حوزه دفاع مقدس، در زمان حیات حاج اسماعیل ایشان را در مراسم مختلف ملاقات کرده بودم. قدرت تکلم نداشت و گویا بخشی از حافظه اش را هم از دست داده بود. شما که ایشان را قبل از مجروحیت می شناختید، چطور روحیاتی داشتند؟
حاج اسماعیل یک رزمنده متهور و بسیار شجاع بود. قدرت فرماندهی بسیار بالایی هم داشت. گفتید که شما ایشان را پس از جانبازی و در سنین میانسالی دیدید، باید جوانی ها و بالندگی هایش را به لحاظ جسمی می دیدید! یک فرمانده با صلابت، شجاع و بسیار مقتدر بود؛ منش لوطی مآبانه هم داشت. کلاً بچه های تیپ ۱۰ یک جور اخلاق داش مشتی و لوتی گری داشتند (می خندد) حاج اسماعیل هم همینطور بود. بعدها مبحث جانبازی و مشکلات جسمی و از دست رفتن قدرت تکلم و این ها سبب شده بود هر کسی که او را می دید، نمی توانست تصور کند این مرد چه گذشته ای داشته و چه حماسه هایی در جبهه خلق کرده است.
گل ِ کار حاج اسماعیل کدام عملیات بود؟
در عملیات خیبر ایشان بعنوان فرمانده گردان قاسم (ع) غوغا کرد. یک جایی که کار گره خورده بود، حاج اسماعیل یا علی گفت و خودش جلو افتاد و دژی را که نیروهای خودی پشت آن گیر کرده بودند فتح کرد. یادم است پس از فرار تانک های عراقی و استقرار بچه های ما روی دژ فتح شده، حاج کاظم رستگار بعنوان فرمانده تیپ به منطقه آمد و وقتی دید این پیروزی کار حاج اسماعیل است، با شوق اظهار داشت: «معروفی باریک الله، خسته نباشی» حاج اسماعیل اعجوبه ای بود برای خودش؛ در عملیات خیبر ایشان با محاسن بلند و گرد و غباری که به واسطه روزها نبرد و حضور در خط مقدم روی چهره و لباس هایش نشسته بود، ابهتی پیدا کرده بود. یادش بخیر!
مجروحیتشان چطور اتفاق افتاد؟ آن زمان همچنان در یک واحد همرزم بودید؟
نه. آن موقع من در قسمت دیگری بودم و او هم در واحد دیگری. پس از قضایایی که برای حاج کاظم رستگار در تیپ ۱۰ به وجود آمد و ایشان از فرماندهی تیپ کنار رفت، بسیاری از بچه ها از تیپ رفتند. نمونه اش خود من و سردار اسماعیل معروفی. ایشان به لشکر ۲۷ رفت و یک مدتی معاون گردان و سپس فرمانده گردان عمار شد. نهایتا هم در تیر ۶۵ طی عملیات کربلای یک به شدت مجروح شد، طوری که به کما رفت. آن زمان همه فکر می کردیم حاج اسماعیل دیر یا زود به شهادت خواهد رسید. (اصلاً برخی از دوستان تا مدتی تصورشان این بود که معروفی شهید شده) حاج اسماعیل قبلاً بارها مجروح شده بود، اما این مجروحیت آخرش خیلی شدید بود. عنایت خدا بود که برگشت، هرچند دیگر قدرت تکلم نداشت و به خاطر مشکلاتی که برایش به وجود آمده بود، دیگر نتوانست به جبهه بیاید، اما در هر فرصتی که پیش می آمد مثل شرکت در یادواره شهدا، حضور در خانه شهید بهشت زهرا، گلزار شهدای امامزاده علی اکبر چیذر و... هرجا که نام و یادی از شهدا بود حضور پیدا می کرد و سر تک تک مزار رفقا و دوستان شهیدش می رفت؛ عاقبت شهدا او را دعوت نمودند و میزبانش شدند.
بعد از دفاع مقدس باز هم با ایشان ملاقات کردید؟
بله. چند باری ایشان را در مراسم های مختلف دیدم، اما معروفی زمان جنگ کجا و حاج اسماعیلی که پس از مجروحیت دیدم، کجا. البته که نفس و وجود پرارزش او همان بود که در جبهه ها می غرید و دشمن را تار و مار می کرد، اما حاج اسماعیل پس از مجروحیت بسیار مظلوم و غریب افتاد و تا حد زیادی فراموش شد. این مرد با وجود مجروحیت هیچگاه گذشته اش را فراموش نکرد و در هر فرصتی که به دست می آورد، خودش را به مزار دوستان شهیدش می رساند. انتظار می رفت که توجه به حاج اسماعیل و امثال او بیشتر از این ها باشد. این ها قهرمانان و پهلوانانی هستند که اگر نبودند، معلوم نبود چه اتفاقی برای کیان و تاریخ این مملکت می افتاد، اما افسوس برای ماست که قدر این آدم های پرارزش را ندانستیم و خیلی راحت از کنارشان گذشتیم. بیشترین حسرتی که درمورد حاج اسماعیل وجود دارد، این نکته است که او قدرت تکلم و بخشی از حافظه اش را از دست داده بود و متأسفانه نمی توانست خاطرات و دیده هایش را از میادین نبرد به دیگران منتقل کند. او رفت و ما را در حسرت خاطراتی گذاشت که سال ها در سینه نگه داشت و نتوانستیم از آنها بهره ببریم.
منبع: kadodooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب