سایه در نگاه شفیعی كدكنی
محمدرضا شفیعی کدکنی هوشنگ ابتهاج را آینه دار غم ها و شادی های انسانِ عصر ما می داند.
به گزارش کادو دونی به نقل از ایسنا، صفحه ای به نام محمدرضا شفیعی کدکنی همزمان با ششم اسفندماه، زادروز هوشنگ ابتهاج (ه. ا. سایه) توصیف شفیعی کدکنی درباره سایه را با عنوان «سایه؛ آینه دار غم ها و شادی های انسانِ عصر ما» منتشر نموده است: «شعرِ سایه استمرار بخشی از جمال شناسیِ شعر حافظ است. آن هایی که بوطیقای حافظ را به نیکی می شناسند، از شعر سایه سرمست می شوند. از لحظه ای که خواجه شیراز دست به آفرینش چنین اسلوبی زده است و مایه حیرت جهانیان شده است تا به امروز، شاعران بزرگی کوشیده اند در فضای هنر او پرواز کنند و گاه در این راه دستاوردهای دلپذیری هم داشته اند. اما با اطمینان می توانم بگویم که از روزگار خواجه تا به امروز، هیچ شاعری نتوانسته است به اندازه سایه در این راه موفق باشد. این سخن را از سرِ کمالِ اطلاع و جست وجو در تاریخ ادبیات فارسی می نویسم و به قول قائلش:
می گویم و می آیمش از عهده بُرون.
سایه، در عین بهره وریِ خلاق از بوطیقای حافظ، همواره در آن کوشیده است که آرزوها و غم های انسان عصر ما را در شعر خویش تصویر کند، بر خلاف تمامی کسانی که با جمال شناسی شعر حافظ، به تکرار سخنان او و دیگران پرداخته اند.
سایه بی آن که مدعی خلق جهانی ویژه خویش باشد آینه دار غم ها و شادی های انسان عصر ماست و اگر کسانی باشند که بر باد رفتن آرزوهای بزرگ انسان عدالت خواه قرن بیستم را با تمام وجودِ خود تجربه کرده باشند، وقتی از زبان سایه می شنوند:
چه جای گُل که درختِ کهن زِ ریشه بسوخت
ازین سَمومِ نفس کُش که در جوانه گرفت
همدلی شان با سایه کم از همدلی دردمندان دوره «امیر مبارزالدین» با خواجه شیراز نیست. آن جا که فرمود:
ازین سَموم که بر طرفِ بوستان بگذشت
عجب که بوی گُلی هست و رنگِ یاسمنی
آن چه هنرِ سایه را در مقابل تمام غزل سرایان پس از حافظ امتیاز بخشیده، همین است که او ظرایف بوطیقای حافظ را در خدمت تصویرگری بهارها و زمستان های تاریخیِ انسان درآورده است و در این راه، سرآمدِ همه اقرانِ خویش، در طول این هفتصد سال بوده است. می بینید که بدینگونه سایه، در جهان ویژه خویش، یکی از نوادرِ قرون و اعصار است.»
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب