نقد عملكرد رسانه ها در سیل در گفت وگو با پدر حادثه نویسی مطبوعات ایران
این كه روزنامه نشد
كادو دونی: «یك هفته از حادثه ی سیل در سیستان و بلوچستان گذشت. برمبنای همان پیشینه ای كه از نقش رسانه ها در مدیریت بحران داشتیم، این دفعه هم رسانه ها با همان دیدگاه قانون طبیعی پیش رفتند؛ یعنی بحران رخ داد و بعد تحت تاثیر شبكه های اجتماعی، وارد عمل شدند.»
محمد بلوری كه از او با عنوان پدر حادثه نویسی مطبوعات ایران یاد می شود، در گفت وگویی با ایسنا، با اشاره به حادث سیل اخیر در سیستان و بلوچستان و غفلت اغلب رسانه ها در قبال پوشش آن، اظهار داشت: در جایی كه روزنامه ها می توانند عواطف و احساسات مردم را برای كمك رسانی تحریك كنند، این اتفاق نمی افتد. متاسفانه روزنامه ها چند دهه است كه به تدریج ضعیف شده اند و همه پشت كامپیوتر نشسته و فقط خبرهای سایت های مختلف را رونویسی می كنند.
حسرت من این بود كه در این ماجرای سیل كه زندگی مردم به باد رفت، آیا از این مهم تر هم ماجرایی هست؟ روزنامه ها هنوز نیامده اند به این ماجرا بپردازند. حداقل گزارش های میدانی درست كنند و مردم را در جریان بگذارند كه چه شده و چندروز این مردم در آب ماندند، زندگی شان بر باد رفت! چه باید بكنند. دریغ از یك ماجرا و من واقعا متاسفم.
بلوری با نقد عملكرد رسانه ها در قبال سیل سیستان و بلوچستان با اعتقاد بر اینكه در پرداختن به این حادثه كُندی وجود داشت، تصریح كرد: كاهلی و كندی در بعضی رسانه ها و خصوصاً روزنامه ها به وجود آمده است و نه مدیران روزنامه ها و نه دبیران و سردبیران خبرنگاران را هدایت می كنند كه مشكلات و درد مردم در مناطق سیل زده چیست. یك هفته از ماجرا گذشته و هیچ چیزی ننوشته اند. فقط اسیر این حوادث و موج های مختلف شدند.
این خبرهای بی تحرك هیچ فایده ای ندارند
بلوری در ادامه نسبت به انتشار اخبار تكراری در بعضی رسانه ها و خصوصاً روزنامه ها انتقاد نمود و اظهار داشت: چه انتظاری دارید مردم بیایند و روزنامه بخرند. این خبرهای بی تحرك هیچ فایده ای ندارند. كاهلی روزنامه ها در رابطه با اتفاقات اخیر و ناآگاهی مسئولان نسبت به وقایع هم در این اتفاق موثر بوده است. متاسفانه درباره حادثه ی مهمی چون سیل در سیستان كار چندانی در مطبوعات نشد و من از دوستان جوان در رسانه ها گله دارم كه فقط نشسته اند در روزنامه كه ببینند سایت ها چه می گویند.
این روزنامه نگار قدیمی با اشاره به زلزله ی بوئین زهرا در سال ۴۰ كه با بیشتر از هفت ریشتر صدها خانه را خراب كرد، اظهار داشت: آن موقع یادم است خدا رحمت كند، آقای تختی را یك صندوق به سینه اش آویزان كرد و در خیابان ها تهران راه افتد. مردم و ورزشكارها هم دنبالش رفتند و كمك های بسیاری انجام شد؛ بطوریكه با این پول یك شهرك ساختند. آن موقع همه چیز نظم داشت رسانه ها هم وظیفه شان را می دانستند. به سرعت در آن منطقه خانه سازی شد.
بلوری اظهار داشت: واقعیت مساله این است كه در رسانه ها یك بی نظمی به وجود آمده است و همه فقط می خواهند ببینند دولت و مسئولان چه می خواهند بگویند. خودشان نرفتند سوژه و گزارش های میدانی درست كنند. به دل حادثه بروند با مردم از نزدیك در جریان مسائل قرار بگیرند. اینكه ببینند نیازهایشان چیست و چگونه به آنها كمك رسانی شود.
او با اشاره به تشكیل جلسات رسانه ها در مواقع ضروری در سال های دور، اظهار داشت: یادم است در روزنامه های كیهان و اطلاعات در مواقع بحران یك سرویس اورژانسی درست می شد و یكی از دبیران در رأس این سرویس اورژانسی قرار داشت و خبرنگارها تجهیز می شدند و سرویس اضطراری تشكیل می شد. بعد از آن دبیر مربوطه برای هر كدام از خبرنگاران برنامه داشت و هركدام سوژه های مختلف را آماده می كردند. در جریان انقلاب سال ۵۷ همین روال را داشتیم. در زلزله هایی كه داشتیم همین روال بود و نظم بود كه روزنامه ها و رسانه ها چه كنند. الان در اغلب رسانه ها نظم وجود ندارد. فقط پشت مانیتور نشسته ایم و خبرهای تكراری می گذاریم. بنا بر این مردم تمایلی به خواندن روزنامه ندارند. در صورتیكه در دهه ۴۰ كه جمعیت ایران به ۳۰ میلیون هم نمی رسید، تیراژ روزنامه ها ۳۰۰ هزار شده بود اما حالا ۱۰ هزار و ۲۰ هزار بیشتر نیست. در اتوبوس های شهری مردم همه سرشان در روزنامه ها بود ما الان در مترو می بینیم همه با گوشی بازی می كنند.
بلوری درانتها اظهار داشت: این كار مطبوعات است كه از زوایای مختلف به بررسی مسائل مختف روز بپردازد. متاسفانه مدیران رسانه ها بیشتر سیاسی هستند. به جهت اینكه موقعیت شان به خطر نیفتد به دنبال این هستند كه هر چه مسئولان می گویند را پوشش دهند. اینكه روزنامه نمی شود! روزنامه ها همین طور ۲۴ ساعت از حوادث عقب هستند. سابقا روزنامه های مهم، عصر منتشر می شدند و حاوی آخرین خبرهای روز بودند و مردم هم با ولع تمام می خواندند. در ضمن در مواقع حوادث مثل سیل و زلزله و... شب ما را خبر می كردند و به روزنامه می آمدیم و آخرین خبرها را فوق العاده درمی آوردیم. الان متاسفانه این چیزها بی اهمیت شده است. تحریریه ها در مواقع حوادث تكان بخورند و سردبیران بیشتر كار كنند.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب