گزارش دیدار با ابوتراب خسروی
كادو دونی: ابوتراب خسروی می گوید: در نویسندگی و اساسا هنر تا مولف نسبت به كار اخلاص و خلوص نداشته باشد موفق به انجام كار موجهی نخواهد شد.
به گزارش كادو دونی به نقل از ایسنا، ششمین شب از «یك شب، یك نویسنده» موسسه هفت اقلیم با حضور ابوتراب خسروی و میزبانی محسن حكیم معانی برگزار گردید. این نشست با معرفی بیشتر ابوتراب خسروی و آثار او شروع شد و در ادامه با پرسش و پاسخ ادامه یافت.
حكیم معانی بعنوان نخستین سوال خود پرسید: من ابتدا كتاب «دیوان سومنات» را خواندم و سپس به دنبال نخستین كتاب ابوتراب خسروی، «هاویه»، رفتم. همینطور خیلی ها ابوتراب خسروی را با كتاب «دیوان سومنات» شناختند؛ فاصله چندساله بین این دو اثر را چه چیزی پر می كرد؟
خسروی در جواب اظهار داشت: در شیراز جلساتی تشكیل می شد بعنوان داستان نویسی و داستان خوانی كه هر دوهفته یك بار برگزار می شد و داستان های مان را در آن جلسات می خواندیم كه به نظرم یكی از دلایل توسعه داستان نویسی و ادبیات داستانی این جلسات بود و نویسنده های نسبتا خوبی از این جلسات بیرون آمد كه الان حدودا اغلب این دوستان در خارج از كشور به سر می برند و فعالیت نوشتن شان را در اروپا انجام می دهند. فكر كنم از بین تمام این جمع فقط من و آقای كشاورز در شیراز ماندیم.
این نویسنده در ادامه اظهار داشت: آن زمان هدف از نوشتن، شهرت نبود. در نویسندگی و اساسا هنر تا مولف نسبت به كار اخلاص و خلوص نداشته باشد موفق به انجام كار موجهی نخواهد شد. به نظر من مهم ترین كاری كه یك نویسنده باید انجام بدهد شفافیت و انسی ست كه باید با كار داشته باشد نه چیز دیگری. طبیعتا اگر كار در مسیر درستی قرار بگیرد همه چیز را با خودش خواهد داشت و اگر بخواهد هدف دیگری را دنبال كند امكان پذیر نیست.
خسروی اضافه كرد: زمانی داستان پدید می آید كه جزئیات اهمیت پیدا می كند. برای شرح جزئیات باید دستگاهی می بود كه بتوان به كمك آن جزئیات را اظهار داشت كه نویسنده ها دستگاه زاویه دید را تحت تاثیر دوربین فیلم برداری و عكاسی ابداع كردند. و زمانی كه زاویه دید به كار گرفته شد داستان پدید آمد. خصوصیت داستان عینت دادن واقعه است؛ شرح جزئیات است و جزئیات را بازتاب می دهد؛ درست نقطه مقابل حكایت پردازی. شما وقتی حكایات سعدی را می خوانید روایت صرف است و تشبیه، ولی در داستان ما به وسیله دستگاه مجازی زاویه دید عینیت را بازتاب می دهیم. نویسنده اگر نتواند زاویه دید مناسب را پیدا كند، نمی تواند داستانش را پیش ببرد.
در ادامه از این نویسنده پرسیده شد متون كلاسیك چه چیزی به ما می دهند و برای داستان نویس چه كار می كنند، كه وی در پاسخ اظهار داشت: در ابتدا باید بگویم كه همان گونه كه نویسنده می نویسد، می اندیشد. نوشتن وجهی از اندیشیدن است. در واقع وقتی قلم به دست می گیرید نخستین كلماتی كه می نویسید به ناخودآگاهتان نیشتر می زنید و كلمات از ناخودآگاه شما نشات می گیرد و ناخودآگاه مثل جنگلی است از گذشته. بخشی از كار نویسندگی ارتباط با ناخودآگاه است. با هر جمله و كلامی كه می نویسید به اهداف تان در داستان می رسید. همه این كارها مربوط به فردیت شما می گردد. فردیت هركس یگانه است. نویسنده هم در ابتدا انسان است. نوع رفتاری كه نویسنده با كلمات می كند، یك رفتار منحصر به فرد است پس داستانی كه خلق می گردد هم منحصر به فرد خواهد بود، كه به فردیت او مربوط می گردد.
خسروی اضافه كرد: وقتی با متون كلاسیك در ارتباط باشید بخشی از ناخودآگاه شما می گردد و بعنوان پشتوانه و منابع متن تان می توانید استفاده كنید. كاری كه به نظر من نیاز است نویسنده در این مقطع انجام دهد، این است كه از این منابع بعنوان الهام بخش استفاده نماید و تحت تاثیر این نوع زیباشناسی باشد.
این داستان نویس در ادامه اظهار نمود: در تالار نیاوران بودیم آقایی كه خودشان نویسنده بودند به من گفتند: "چرا من هرچی را شما می نویسید نمی فهمم؟!" من خیلی متاثر شدم. نمی دانم حق با ایشان بود یا من، ولی این یك تلنگر برای من بود كه نحوه نوشتن من باید طوری باشد كه طیف عظیم تری را جذب نماید. همین سبب شد در رمان بعدی تلاش كنم قضایا را توضیح بیشتری بدهم و راحت تر بنویسم كه در تعداد خواننده ها موثر بود و طیف بیشتری جذبِ رمانم شدند. نمی دانم كار درستی بود یانه و زمان پاسخ این سوالم را خواهد داد كه این طور نوشتن منطقی تر است یا خیر؟
ادامه جلسه با طرح سوالاتی از جانب حاضران و همینطور بحث و گفت وگویی مرتبط با سخت بودن یا نبودن نثر خسروی سپری شد و حاضران نظرات خویش را بیان نمودند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب